داستان آدم ها

آدم ها هرکدام ظرفیتی دارند در تحمل درد، رنج و کم و زیادی های زندگی... این میان خیلی ها گمان میکنند که هرکسی ظاهر زندگیش شاد باشد خوشبخت ترین عالم است و رنج و دردها هیچ عذابش نمیدهد... اما واقعیت آن است که تحمل آدم ها متفاوت است، درست مثل ظرف آبی که تا حدی شکر درونش حل میشود و مابقی به اشباعش میرساند و هیچ اثری ندارد، گاه شیرینی های زندگی نیز یک جا به سکون میرسد، به همان اشباع و آن جا همان نقطه ایست که رنج آغاز میشود... گاهی لازم نیست به آدم ها مدام خوشبختیشان را گوشزد کنیم، قضاوتشان کنیم،  همین که درکشان کنیم و کمی همدلی کنیم کافیست... شاید حدانتظارشان از شیرینی زندگی با ما متفاوت باشد یا شاید کمی به کمک احتیاج دارند و از نفهمیده شدن خسته اند...