فرصت سوزی نکن

 مجسمه را دیده‌ای؟ بی جان است اما برای آن که مجسمه ای زیبا شود صاحبش آنقدر تراشش داده و آنقدر سروکله زده شب و روز با مجسمه بی جانش تا یک اثر هنری خلق کند...راستش رابطه آدم ها هم همین است، باید سروکله زد، باید تلاش کرد، باید به آدم های جدید زندگی فرصت داد، فرصت همراهی، فرصت دیدار، فرصت دوست داشتن و عشق ... فرصتی برای باهم بودن که اگر این فرصت را ندهی یک روز به عقب بازخواهی گشت و تمام موفقیت های زندگیت جلوی فرصت های سوخته ای که برای بدست آوردن آدم ها از دست داده ای رنگ می‌بازد...خسته کننده تر از مجسمه سازی که با مجسمه بی روحش حرف میزند نیست...چرا که آدم ها روح  وروان دارند، احساس دارند، عاطفه دارند و برای ساختن رابطه ات میتوانی آنقدر انعطاف داشته باشی که دردت نگیرد موقع تراش خوردن و صیقل خوردن روح  وروانت ، چرا که از تو یک آدم قوی تر، محکم تر وآگاه تر می‌سازد انگار همین تراش های گاه و بیگاه و تو را آدمی منعطف مقابل پستی ها و بلندی های زندگی میکند.