چه تصمیم سختی!

به گمانم داشتن یک یار در زندگی هرکسی از حقوق اولیه اش باشد، شاید که بتوان اینطور گفت مه به غیر از پدر و مادر یک روز همه عزیزترین های آدمی ، دوستانش، رفیقانش می روند پی زندگیشان و آن وقت آدمی می ماند با خودش تنها و آن وقت است که میفهمد یار و همراهی میخواهد که پابه پایش باشد. راستش داشتم فکر میکردم قدیمی تر ها راست میگفتند که هرکسی همدمی را میخواهد برای روزهای پیری اش...داشتم فکر میکردم تصمیم سختی گرفته ام که پایبندی به آن بسیار سخت است! رابطه عاطفی نداشتن با هیچکس! بی یار ماندن! چه تصمیم سختی!