کابوس دهه شصتی!

درصد زیادی از دوستانم یا در شرف رفتن هستند و یا رفته اند ... داستان تکراری دهه شصتی ها...به گمانم سرراه ترین دهه، بچه های دهه شصت هستند، از کشورهای دیگر رانده میشوند، پذیرفته نمیشوند و روزی هزار بار تنشان در غربت میلرزد و در کشور خودشان زیادی هستند چرا که تعدادشان آنقدر زیاد است که کسی نمیخواهدشان...یکی میگفت ما دهه شصتی ها تنها یک جنگ دیگر را از نزدیک ندیده ایم که به لطف ترامپ خواهیم دید...نسل عجیبی هستیم که حتی بین اعتقاد و آرمان های خودمان هم مانده ایم گیج و مبهوت از بس در مدارس چیزهایی به خوردمان دادند که هی ترسیدیم از هویت خودمان حتی...دلم میسوزد، دلم میسوزد برای مایی که هیچ کجا خانه ای نداریم و آنقدر امیدوارانه میجنگیم برای سهممان از زندگی که گاه ناامیدانه نگاه به پشت سر میکنیم و میفهمیم نسبت به نسل قبل از خودمان انگار به هیچ چیز نرسیده ایم و فقط اشک میشویم و اندوه..