مسوولیت ما در قبال عزیزترین ها

مسوولیتیست در قبال آدم هایی که مارا دوست دارند در زندگی...یادم هست دوستی داشتم که هربار باهم حرف میزدیم و من کمی ناراحت بودم میگفت حق نداری بیشتر از دوسه ساعت ناراحت باشی! آن هم به خاطر آن که من که دوستت هستم باید همیشه تو را شاد ببینم و از ناراحتی تو غمگین میشوم...گاه با خود فکر میکنم ما آدم ها نسبت به عزیزترین هایی که دوستمان دارند و حاضرند هرکاری برای خوشحال دیدن ما کنند مسوولیم، آنقدری که گاه که غمگین میشویم، گاهی که از قوی بودن خسته میشویم و میخواهیم دست بکشیم از جنگیدن یاد همین آدم هاست که به آدمی انگیزه میدهد...یک جور دلگرمی...یک جور قوت قلب که کسانی هستند که از غصه تو غصه دار میشوند و به خاطر شادی آن ها هم که شده گاه با جنگنده تر از همیشه برای زندگیت تلاش کنی...