ناامیدم از آدم ها

آدم ها گاهی تو را از خودشان ناامید میکنند. گاه زمینت میزنند، طوری که تا بخواهی خودت را بتکانی وبلند شوی و زخم زانوانت را مرهم بگذاری و شروع به راه رفتن دوباره کنی و قامت راست کنی زمانی طولانی لازم است...اما راستش قانون روزگار تا بوده همین بوده...این که آدم ها از دست هم ناراحت میشوند، این که همه ما آدم ها در زندگیمان بر اساس روحیاتی که داریم گاه در حق هم خواسته و ناخواسته رفتارهای نابجا میکنیم...مثل فاصله زمین تا خورشید می ماند روابط که اگر کمتر شود میسوزاند  واگر بیشتر شود یخ میزند همه چیز...باید هنر تنظیم فاصله از آدم ها را یاد بگیری تا یک تصادف آنقدر زمینت نزند که برای بلند شدنت نیازمند کمک باشی...