مهربانی و بخشش به اندازه و به موقع!

مهربان باید بود، با محبت باید بود، اما به اندازه. نباید آنقدر با دیگران با ملاحظه رفتار کرد، که حدی از خودخواهی درونت نادیده گرفته شود .به گمانم آدمی همیشه باید کمی خودخواهی، غرور و عزت نفس خودش را در اولویت اول قرار بدهد تا دیگران وهم و خیال به هم نزنند و محبتی که تنها یک محبت است و نه چیز کمتر و نه چیز بیشتری را، یک وظیفه قلمداد کنند. میدانی؟ وقتی آدمی از تو چیزی نخواسته باشد، بخشیدنش ممکن است آن را آنقدر بی ارزش کند که حتی دیگر آن حس و حال خوب  مهربانی را به خودت هم منتقل نکند. به آدم ها تنها چیزی را باید داد که واقعا از تو میخواهند، حتی کمک کردن زیاد به آدم ها گاه باعث سوتفاهم میشود...به گمانم آدمی اگر به چیزی عادت کرد، حتی اگر به آدمی عادت کردن خیلی زود ترکش میکند اما اگر هربار تازگی داشته باشد آن چیز یا آن آدم سخت میتواند دل بکند از آن ... برای آدم عا تبدیل به عادت نشویم، سعی کنیم مهربانیمان را همیشه تروتازه نگاه داریم و آنقدر در دسترس نگذاریمش که تبدیل به یک چیز بی ارزش پشت ویترین بشود که هیچ کس حتی نگاهش هم نمیکند.