نمک جای مرهم

آدمیست دیگر، توقع ندارد که از او قدردانی شود، نمیخواهد که تک به تک محبت هایش پاسخ بگیرند، اما چیزی که باعث میشود یکهو جا بخورد، از خودش وا برود ناسپاسیست... که یکی نمک بخورد نمکدان بشکند، زخمش را بزند و آن وقت جای مرهم هی نمک بپاشد، هی قدر ناشناسی کند، آن وقت است که یکی این میان به مهربانی بدبین میشود، نسبت به خوبی ها دو دل میشود و این شک و بدبینی خودش از هزار دشمنی بی دلیل بدتر میشود.