میگذرد...

همه آدم ها لحظات غمگین دارند، آن لحظاتی که صدایی نیست جز همهمه مبهمی در ذهن که تو را تا کجاها که نخواهد برد. زمزمه ای گنگ و مبهم تا سرزبانت می آید و کلام نمیشود. بدترین حالتش همان غم های مبهم یک دفعه ایست که مدتش هم که کوتاه باشد تا رد بشود یک عمر بر تو میگذرد. همچون آن که بر فراز ارگی چون بم نیمه شب بایستی، جاه و جلالش را بستایی و صبح دیگر اثری از آن باقی نبینی.خاصیتش همین است غم، سادیسمش چنان است که آدم ها را گاه به مازوخیسم وامیدارد و چه خوشبخت است آن کس که بتواند در این لحظات مدام با خود تکرار کند:" از آن فراز و این فرود غم مخور. زمانه بر بلند و پست می رود*."

پ.ن:*شعر هوشنگ ابتهاج