لذت بردن از تنهایی محض

میدانی تنهایی واقعی مثل چه می ماند؟ مثل آن که بالای یک کوه آن طرف تر کنار یک صخره روی تخته سنگی نشسته باشی و منظره روبرویت تنها طلوع خورشید را به تو نشان بدهد...در آن لحظه هیچ  حسی نیست جز احساسی که از نوازش یک نسیم خنک صبحگاهی بر روی صورتت حس میکنی، تا تلالو نور طلایی رنگ اشعه های خورشید که کم کم درون چشمانت می نشیند...آن لحظات هیچ کس در ذهنت نیست، هیچ یادی، تعلق خاطری غلغلک نمیدهد احساست را ، منتظر هیچکس نیستی...هیچکس کنارت نیست و انگار فقط خودت هستی و خودت...تنها واقعی و محض همین است...لحظاتی که خالی از یاد، خالی از حضور، خالی از انتظار کسی ماندن است...این لحظات را باید قدر دانست و تا میتوان تکرارش کرد و از آن لذت برد...شاید دیگر هرگز تکرار نشوند.