واقعیتی به نام هوش اجتماعی!
همیشه از سمت دیگران از بچگی باهوش و تیزهوش خوانده شدم، اما خودم واقف هستم که از لحاظ هوش ریاضیاتی در سطح نسبتا خوبی هستم، اما قطعا خیلی باهوش نیستم. اما چیزی که به گمانم مهم ترین است در زندگی شخص هوش ریاضیاتی آدم ها نیست که هوش اجتماعی و توان برقراری سازنده با دیگران است. چیزی که در مدارس به ما کمتر آموزش داده میشود و کمتر بلدش میشویم...پدرم همیشه میگوید، همیشه تشنه یادگرفتن باش و هرجا حس کردی از عهده کاری برمی آیی و اما باید یادش بگیری و از الف آن چیزی نمیدانی سعی کن با اعتمادبنفس بگویی میتوانم، یاد میگیرم و با تعاملی سازنده با آدم ها توانایی هایت را به دیگران نشان بدهی...بی ان که از خودت تعریف کنی با موفقیت هایت سعی کن به آدم ها، به خودت ثابت کنی که دختری قوی، مستقل هستی که خودت را باور داری...قبل ترها هروقت به من این حرف ها را میزد فکر میکردم ، خب که چی؟ به درد من نمیخورد این حرف ها...اما اکنون که در یک جامعه غیرهم زبان با خودم هستم، در خارج از ایران، خوب میدانم که چقدر باید بتوانی مستقل، محکم، قوی و در عین حال سازنده از عهده ارتباطت بربیایی و هوش اجتماعیت را به عرصه عمل در آوری. یادم هست وقت هایی دوستانم به شوخی به من میگفتند، تورا باید بگذارند مدیر روابط عمومی، چرا که خوب میتوانی با آدم ها ارتباط خوبی برقرار کنی، حتی معنی این حرف را هم آن وقت ها نمیفهمیدم اما اکنون خوب میدانم که ارتبط خوب برقرار کردن با آدم ها چقدر میتواند در موفقیت تو تاثیرگذار باشد. باید یاد گرفت ، باید جلو رفت.موفقیت هایت را به دیگران نشان بدهی، از ضعف هایت با کسی حرفی نزنی و آنقدر خوددار و خویشتن دار باشی که تنها وقت هایی که لازم است، وارد میدان بشوی و خودی نشان بدهی.
