انگار دست منم نیست!

اگر به من باشد که برای کسی که قرار است برایت ماندنی نباشد همان یک بار سلام هم زیاد است، اما خب مسلما به من نیست و هرکس کار خودش را میکند و هربار هزار سلام میدهد تا خداحافظی آخر را با هزار آه و ناله پس بدهد. اگر به من باشد که همه دوستان فارغ از منفعت و سود و ضررشان عزیزند و به رسم ادب قابل معاشرت و هم کلامی،  اما خب باز هم آدم ها راه خودشان را میروند و به نن نیست و عده ای بر عده دیگر برتری می یابند و همین برتری میشود بلای جان به وقت خداحافظی. اگر به من باشد خاطره بازی و خاطره سازی خوب است اما با اهلش، اما باز هم دست من نیست و آدم ها خاطره تلنبار میکنند تا غروب های جمعه شان بی نصیب نشوند از نعمت دل گرفتگی.

پشت صحنه اغراق

همیشه همانی که بیش از همه دارد اغراق میکند، ریگی به کفشش هست. اغراق در دوستی، در خوبی، در صداقت، یا حتی اغراق در بعد منفی و از آن طرف کسی که زیاد دروغ میگوید... همیشه یک حقیقت پشت هر اغراق نهفته است که یا از کمبود، کمی و کسری در زندگی کسی نشات گرفته یا برای پوشانیدن لباس به تن لخت و عریان حقیقت،  این همه غلو شده است. هرچه هست اغراق تنها در ادبیات زیبایی میبخشد و در غیر آن صورت یا رنگ تملق میدهد یا رنگ ریا و یا بی اعتمادی.

همان یک نفر

آدم های زیادی را در زندگی دوست داری، آدم های زیادی هستند که برایت عزیز میشوند، حوالی لحظات زندگیت درست آن جا که مسیر منحرف شده و دست خالی مانده ای قدم میزنند و تنهایت نمیگذارند، اما تنها یک نفر هست که میتواند تورا به حرف آورد آن گونه که دیگران نتوانستند، یک نفر که بلند بلند پیش او از افکارت سخن به میان می آوری بی آن که ترسی از قضاوت داشته باشی، گاهی هم یکی که تورا آنقدر خوب شناخته است که تورا با خود یکی بیند و غمت غم او و شادیت شادی او به حساب آید. آن یک نفر یا بهترین رفیقت است که در آن لحظات اولویت هایش به او اجازه داده اند کنارت باشد، یا روان درمانت و یا همان نیمه ای که یا پیدا شده یا هنوز گمشده باقی مانده است.  

در انتظار معجزه ...

هرکسی در زندگیش برای یک بار هم که شده منتظر معجزه شده است. آنقدر حالش دست خودش نبوده، آنقدر زندگی از دستش در رفته و آنقدر به انتظار آن اتفاق خوب نشسته و نیامده که دست روی دست گذاشته، حال خوبش را از یاد برده، دیگران را به فراموشی سپرده و در حالتی بین خواب و بیدار تمام سعیش را کرده که زندگی را بسازد، بسوزد و دم نزند و با تظاهری ساختگی از درون تنها به انتظار یک معجزه بنشیند و بس ..هرچند گاهی معجزه ساز تاریخ زندگیش خودش بشود، با تمام تلاشی که در همان حال کرده، شاید هم که نه و دستی از غیب ناگهان چنگی بزند به دلش و نوای خوش شادمانی در دلش طنین انداز بشود...کس چه میداند...

دنیای این روزای من...

یشب بهترین دوستم که عین خواهرمه از اون سر دنیا تکست داده و بهم میگه چرا این روزا نیستم. راستش خودمم نمیدونم چرا این روزا نیستم. از  این سرماخوردگی بی موقع مسخره که بگذریم، داشتم فکر میکردم در جواب چی بگم؟ فقط میدونم که حوصله ندارم، خیلی روی مود خوبم نیستم. از برنامه ریزیام و رویاپردازیامم که ازم سوال میشه یه جور خیلی بی رحمی که خودمم در باورم نیست میگم ولش کن. در انتظارم.... انتظاری که فکر کنم هیچ وقت سر نرسه دیگه... تلخم این روزا، خیلی تلخ... فقط خنده برلب میزنم تا کس نداند راز من وگرنه از درون از بس به خوشحالی و شادی تظاهر کردم دارم میترکم. کم کم وا دادم و نمیخوام دیگه ظاهرسازی کنم. در جواب اون که تا کی اینجوری؟! فقط میتونم بگم شخصیتم جوری نیست که بمونم توی این حالت و اینو تمام دوستای صمیمیمم میدونن، خوب میشم، روبراه میشم، میام بیرون از این حال... این بار شاید دیرتر اما باید دورش سپری بشه تا بتونم بگم خوبم، بی دروغ، بی ظاهر سازی، بدون بی حوصلگی و با روی خیلی باز... این پست رو گذاشتم تا یادم باشه تلخیم رو، یادم باشه حال این روزامو، تا آدما رو یادم نره، آدمایی که این روزا کنارمن و آدمایی که نگرانمن و آدمایی که میتونستن باشن و نیستن. من خیلی ساده و خلاصه بگم خوب نیستم، اما خوب میشم. یه روزی که دیگه دیر نباشه... بیست و یکم بهمن ماه نودوچهار

گریزانم از این عالم

آدم ها با هم فرق میکنند، یکی برای خالی کردن خودش، برای فرار از تنهایی دورتا دور خودش را پراز آدم میکند، یکی هم برای فرار از آدم ها به تنهایی پناه می آورد، می گریزد و درون پیله اش می خزد، یکی عاشق تنهاییش میشود و یکی از تنهاییش میگریزد، کسی چه میداند، همه به دنبال آرامش هستند، و هرکس یک جور یافتش میکند، مهم آن است که در لحظه کدام حالت را بهتر کند و خوب ترینت کند.

همه چیز از آن جا آغاز شد

همه چیز از آن جا شروع شد که نتوانستیم دست تنهایی خود را دیگر بگیریم و بر سر زندگیمان برگردیم، از همانجایی که تنهایی ملال انگیز شد و تاب آوردنش سخت ترین کار ممکن. همه غم ها از آن جا آغاز شد که دیگر نتوانستیم از تنهاییمان لذت ببریم، یک طرفه به قاضی رفتیم ودست تنهایی را خواستیم بی هوا رها کنیم و اما او دست ما را رها نکرد و نکرد...ماندیم بی ان که خودمان بخواهیم و دیگر هیچ چیز لذت بخش نشد.

تنها میان تن ها

روزی که میان تن ها آدم احساس تنهایی کنی ، همان روز شاید غروبی جمعه باشد که دلت گرفته است و داری تمرین صبر میکنی، تمرین بردباری، تمرین لذت بردن از دلگیری روزهایی که ساعتش کش می آید، عقربه ها لم داده اند پشت سرهم آرام آرام حرکت میکنند و زمان نمیگذرد...نمیگذرد....

یادم رفته حرف زدن را ...

گاهی که دلت میخواهد حرف بزنی، اگر آن آدم هایی که دلت میخواهدشان، اگر همانها که در لجظه به ذهنت میرسند که مناسب ترینند برای پای صحبتت نشستن نباشند، بود یا نبودشان حتی با یک روز تاخیر هم دیگر انگار بی فایده باشد.روبرویشان می نشینی، نگاهشان میکنی، اما انگار دیگر حرفی نداشته باشی. به همین سادگی فراموش کرده ای تمام حرف هایت را، درست مثل یک خوراکی با طعم نبودن. شاید که گاهی هم به نفعت باشد و این خوراکی خوشمزه ترین خوردنی دنیا باشد و گاهی هم نه! اما راستش امان از آن روز که عادت کنی به خوردن مداوم حرف هایت...آن وقت است که دیگر بودن یا نبودن برایت مساله نیست، فراموشیست که مساله میشود، چرا که خودت هم دیگر حرف هایت را به یاد نمی آوری، اصلا یادت میرود حرف زدن را ...امان از همان روز...

ذهن محتاط

ذهن محتاط یعنی ذهنی که تمام محتویاتش را تف نمیکند وسط دایره، درسط جایی میان دایره زندگی دیگر آدم ها. آخرش یک جا اما تمام آدم ها دست از  این احتیاط بر می دارند، پیش همان هایی که میدانند هرچه بیشتر بگویند، کمتر قضاوت میشوند. آخرش یک جا همه آدم ها نیاز دارند بلند بلند یک جا بنشینند و فکر کنند و چقدر باید عزیز باشند همان هایی که اینقدر حضورشان حاشیه امن زندگیت میشود.