چه معنی داره تو این دنیا کسی با کسی قهر باشه !
چه معنی داره تو این دنیا کسی تنها باشه !
چه معنی داره تو این دنیا آدم ها یک روز بیان و یک روز برن !
چه معنی داره تو این دنیا دل بعضی ها اینقدر تنگ باشه !
اصلا چه معنی داره تو این دنیا دل بعضی ها از سنگ باشه !
خسرو شکیبایی (خانه ی سبز)
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من
…
تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل آمد بیا دامن کشان
چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشکم در کنار بنشین نشان سوز نهان
…
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من
…
باز آ ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم
چون لاله تنها ببین بر چهره داغ حسرتم
ای روی تو آیینه ام عشقت غم دیرینه ام
باز آ چو گل در این بهار سر را بنه بر سینه ام
(بیژن ترقی)
فکر میکنی و نمیشود، فکر نمیکنی به آن و اما خیلی هم خوب میشود هر آن چه که باید بشود و تو را راضی میکند... احتیاط شرط عقل است، اما ترس به وقت ملاحظه و محافظه کاری بدترین شرایط را برای آدمی رقم میزند، درست همان وقتى که باید با ترس هایت روبرو بشوی، پشت سرشان بگذاری و بی ترس، با شجاعت و جسارت بی آن که با فکر کردن زیاد همه چیز را خرابش کنی... گاهی باید گذاشت قلب هم خودش را دخیل عقلت کند و هردو به موازات هم تصمیم بگیرند که چه باید بشود...
نمیدانم قرارِ قلبم را در کدامین
قلب جا گذاشته ام که هرچه میکنم
یک "بی" به خودش میگیرد،
"بی قرار" میشود،
شاید هم که این نغمه خوش آهنگ
در قلبم، نوای نای قرارِ یکی دیگر
در قلبِ من است...
#فاطمه
مسوولیتی بر دوش تمام عاشقان دنیا هست و آن هم مسوولیت دوست داشتن است، درست وقتی که یکی به خاطر دیگری احساس میکند دیگر تنهایی بی معناست و در میان تک تک تصمیمات و افکارش یکی حضورش پیدا میکند. شاید که از خودخواهی آدم ها، شاید هم کمی از منیتشان کم میشود که اینطور به خاطر یکی دیگر خودشان را به قول شازده کوچولو نسبت به گلشان مسوول میدانند. اما چیزیست فراتر از این مسوولیت و آن هم نامش مراقبت از عشق است.. مثل گلی که تازه درون گلدان کاشته شده باشد و اگر بی توجهی ببیند پژمرده میشود، عشق نیاز به مراقبت دارد، توجهی که اگر به جا باشد مثل نور آفتابی می ماند که میتواند باغچه ای از گل را گلستان کند... عشق به تنهایی کافی نیست، مسوولیت و تعهد بدون مراقبت و صمیمت و مهربانی مداوم تنها پژمرده میکند روح و روان هر انسان عاشقی را... مراقب عشق هاتان باشید
آدم نمیداند گاهی وقتی قرار است درون قلب جایگاه مهمی پیدا کند، قراری بر آن نیست که جایگاه دیگر آدم های زندگی او را هدف بگیرد و خدشه دارش کند. گاهی مرز باریکیست بین عزیزی آدم ها در قلبت و این ها گاهی به زبان آوردنی نیست، تشخیصش سخت است، تفکیک نمیشود که آن یکی مهم است و یکی دیگر مهم تر... اهمیت آدم های مهم زندگی، آن عزیزترین هایی که در بهترین جای قلب آدم جای دارند سوال کردنی نیست، دیدنی هم نیست، چرا که گاه ممکن است یکی خیلی عزیز هم باشد اما اولویت ها اجازه ابراز و یا صرف وقت زیاد را ندهد.... هرچه هست به جایگاه دیگر آدم ها در زندگی عزیزترین هامان حسادت نباید کرد، حساس نباید شد، چرا که مرزبندی و تفکیک پذیری وجود ندارد و حتی اگر اولویت اول زندگیشان باشیم باز هم در قلبشان قطعا کسانی هستند که آن ها را خیلی دوستشان دارد.
روزى که به نتیجه رسیدى که دیگر نیازى به بهتر شدن ندارى، همان روز یا آنقدر پیر شده اى که منتظر مرگت نشسته باشى یا آنقدر لجباز شده اى که زندگى از تو قطع امید کرده است. باید پذیرفت که آدم ها همه عیب هاى به خصوص خودشان را دارند و همیشه برگ برنده دست همان کسانى هست که عیب هاى خود و دیگران را پذیرفته اند و براى بهتر شدن خودشان روز به روز بیشتر از دیروز تلاش مى کنند.
گاهی پیش می آید و گاهی سال ها میگذرد و نمیفهمی چرا کسی را دوست داری، بی آن که دلیلی برایش پیدا کنی. کم کم متوجه میشوی که دوست داشتنی که بخواهی سردرگم دنبال دلایلش بگردی را باید فراموش کرد چرا که کسانی را در زندگیت داری که هیچ احتیاجی به تو ندارند اما عاشقت هستند و این را میتوانی از تمام رفتارها، گفتارها و کمک های بی دریغشان به خودت متوجه بشوی... شاید که همسر، شاید خواهر، شاید هم که برادر و یا اصلا پدرو مادر و یا شاید نزدیک ترین رفیقت هیچ وقت بدون تو زندگیشان را نبازند اما قطعا چون تو را دوستت دارند به تو احتیاج دارند و نه چون به تو احتیاج دارند و این چیزیست که آدمی را دنبال عشق میکشاند... عشقی که بی دلیل، بی هیچ قید و شرطی در زندگیت جاری میشود و درون قلبت را پراز روشنایی و امید میکند.
بهترین و نزدیک ترین دوستان آدمی همان ها هستند که رابطه ات با آن ها چهارفصل است، سردی دارد، گرمی دارد، بهار دارد و زمستان دارد. آن هایی که در اوج دلخوری هم باز ته دل هردوتان قرص است که همه چیز به حال سابق برمیگردد، بهتر از قبل، قوی تر و محکم تر از قبل! مثل گرهی که باز شده باشد، گره قلب های دو دوست هم ممکن است شل بشود، اصلا جدا بشود اما دست آخر گره را محکم تر میکنند که جدانشدنی بشود و محکم کاری بشود. بهترین دوستی ها همان ها نیست که همیشه همه وقت در خوشی ها کنار هم باشند دونفر، بهترینش همان حالتیست که دلشان به هم گره خورده باشد و ناملایمات روزگار از هم جدایشان نکند.
راستش این حرف‌ها را از زبان یک دختر می‌گویم. آن هم یک دختر ایرانی! قبل‌ترها که نوجوان بودم، بچه تر بودم، گاهی تفاوت‌هایم را که با پسرها می‌دیدم، تفاوت‌های رفتاری جامعه را ، گاهی با خودم دلم می‌خواست پسر باشم، ناگفته نماند که این احساس فقط به زمان‌هایی محدود می‌شد البته که مزیت‌های پسر بودن در جامعه را به چشم خودم می‌دیدم و تصور می‌کردم من هم اگر پسر بودم چقدر خوب می‌شد. اما کم کم که بزرگتر شدم به دختر بودن خودم روزبه روز بیشتر افتخار کردم. روزبه روز راضی‌تر شدم. همین که برای زندگیم تلاش کنم، با تمام وجود برای بدست آوردن رویاها و آرزوهایم بجنگم، برای داشتن حقوقی برابر پای همه سختی‌هایی که مردها فکر میکنند فقط مال خودشان است بایستم ، برای خودم احترام قایل باشم و خودم را دوست داشته باشم و مهم تر از همه این ها آن که در کنار همه این‌ها جلوه احساساتم را هم در سراسر زندگیم ببینم وبا احساساتم زندگی قشنگی داشته باشم خودش یعنی یک دنیا دلیل برای رضایتم از دختر بودنم.این که با تمام وجود به این مساله باور داشته باشم که خوشبختی هیچ زنی در گروی حضور یک "مرد" نیست و میشود به تنهایی مستقل بود و زندگی شاد و خوبی داشت برایم از دختر بودنم یک جلوه خیلی زیبا ساخته که به نظر می‌رسد تمام تفکرات دوره بچگی و نوجوانیم خیالی خام بوده و بس...
به هر حال هشت مارس روز جهانی زن مبارک باد بر همه زنان ایران و جهان 
