با احساساتم

مهم است که حساس نباشى، اما مهم تر آن است که با احساس باشى، آنقدر که زندگى را حس کنى، براى چشیدن طعم لحظه لحظه اش مشتاق باشى و از خوب و بدش هراسى به دل راه ندهى...یک زندگى پراز رنگ، به دور از سیاهى هاى ناامیدى هاى روزگار... کافیست شور و اشتیاقى درونت حاکم باشد که تورا به جلو براند تا آن جا که حس راکدى مرداب جایش را به رودخانه اى خروشان و پرجنب و جوشى بدهد که هر لحظه ات را سیراب از احساس کند... حساس بودن صفت خوبى نیست اما با احساس بودن زیباترین جنبه زندگانى آدمیزادست...

دیگرانت عشق خوانند

غرق هرچیزى که شوى از دست رفته اى بیش نیستى... مگر آن که کسى را داشته باشى که از بیرون حواسش جمع تو باشد. که هرلحظه منتظر باشد تا طنابش را آن وسط بیاندازد تا تو براى نجات، خودت را محتاج شاخه های درختانى که نیستند نبینى... همیشه باید یکى باشد که بى مزد، بى منت، بى چشمداشت. و تنها از سر عشق کمک کند تورا، تا درنمانى...یکى فراتر از آن چه دیگرانش عشق میخوانند ... یکى که با تمام سهمش از زندگیت بتواند تو را قانع کند که تنها عشق است که درونش غرق شدن به همه چیز مى ارزد، که دستت را بگیرد و به دریایى ببردت که تنها عاشقان از عهده موج خروشانش بر مى آیند ...

آدم هاى ماندگار

این روزها نه به رفتن آدم ها میشود زیاد دلخوش بود و نه از رفتنشان زیاد غمگین. هر کسى در زندگى آدمى آمده تا جایى درون قلبت سکنى گزیند، یا میشود اجاره نشینى که هر لحظه اى که مهلت ماندنش سرآمد بلند میشود و از قلبت کوچ میکند به قلب دگران و یا مى ماند و آنقدرماندگار میشود که انگار گوشه اى از قلبت را با مهربانى هایش خریده است... بهاى ماندن در قلب آدمیزاد همین است دیگر، محبت ،صبورى ، عشق و اعتماد و همراهى ... که اگر باشد میتوان به بودن آن دسته از آدم ها دلخوش که کم است،  شاد بود و از داشتنشان در دل احساس جارى بودن زندگى را چونان رودخانه اى خروشان لمس کرد... باید در زندگانى هر آدمى تعدادى آدم باشد که آدم دلش امن بودنشان باشد، از بودنشان خوشحال باشد تا نبود دیگران و رفت و آمد بقیه آدم ها اصلا حس نشود...

مراحل زندگیم

بچه تر که هستى هر مرحله از زندگیت که هنوز نیمده رو میگى این دیگه آخریشه ، دیگه زندگیم از این به بعد عادى میشه و من با خیال آسوده زندگى میکنم. زمان میگذره و کم کم که هى بزرگتر میشى میفهمى سختى هاى زندگى آدم هم با خود آدم روز به روز بزرگتر میشن، رویاهاى آدم تموم که نمیشن هیچ بلکه هى آرزوهات بزرگترم میشن و میفهمى هر مرحله از زندگى آدم یه فصل از کتاب عمرت هست، یه فصلى که یه مقدمه داره، به تلاش واسه رسیدن و یه نتیجه که فارغ از مثبت و منفى بودنش پایانى واسه اون فصل و آغازى براى فصل بعدى میشه...

ابتهاج جانم

•  تو می روی و دل ز دست می رود 
•  مرو که با تو هر چه هست می رود 
•  دلی شکستی و به هفت آسمان 
•  هنوز بانگ این شکست می رود 
•  کجا توان گریخت زین بلای عشق 
•  که بر سر من از الست می رود 
• نمی خورد غم خمار عاشقان 
•  که جام ما شکست و مست می رود 
•  از آن فراز و این فرود غم مخور 
•  زمانه بر بلند و پست می رود 
•  بیا که جان سایه بی غمت مباد 
•  وگرنه جان غم پرست می رود 
•  شب غم تو نیز بگذرد ولی 
•  درین میان دلی ز دست می رود 
• 
  
•  

یاران موافق و مخالف

تا یک جایی دلت می‌خواهد آدم‌های زندگیت هم مثل تو فکر کنند، عزیزترین‌هایت همانقدری که تو در جزییات دقیق می‌شوی، دقیق بشوند، اصلا هم‌فکرت باشند، تا به آنجا که فکرت را بخوانند. اما آدمی از یک جایی به بعد افکارش را هم خاص خودش می‌داند، لزومی نمی‌بیند همه را با خود موافق بداند، حتی می‌داند که نزدیک‌ترین‌ها به او هم نظرات خاص خودشان را دارند، آن وقت از یک جایی به بعد هرچه نظر هست و نیست را با گوش جان می‌شنود و اما سکوت می‌کند، تایید می‌کند، میداند که موافقش نیست، اما می‌داند که به تعداد تمام آدم‌های روی زمین نظرات متفاوت هم وجود دارد و لزومی ندارد همه مثل هم فکر کنند.

چه بلاتکلیفم وسط این بحران

وقت‌هایی هست که پراز حرفی، حرف‌هایی که نه می‌توانی به کسی بگویی، نه آن که جمع و جور شوند، روی کاغذ جمع بشوند...وقت‌هایی که تنها می‌طلبد که یک فرد حرفه‌ای به خلق و خو  وروحیاتت از تو حرف بکشد، که بلاتکلیف نمانی، کلافه نشوی، ساعت‌ها حرف بزنی و بی آن که متوجه شوی، خودت را لو داده باشی  وتمام حرف‌هایت را زده باشی  وسبک بشوی.

خود آگاهى!

تا همین چندوقت پیش فکر میکردم فروتن بودن تا حد انکار خود کردن خوب است، یا به بیان دیگر آن که یک نفر دربرابر تعریف های به حقی که از او میشود، تواضع به خرج بدهد و هی بخواهد انکار کند که نه اینطور نیست و آن گونه که میگویند نیست و لطف داری و از این جور تعارفات معمول خیلی هم خوب و متین و موقرانه است. تا همین چندوقت پیش خودآگاهی برخی آدم ها از نقاط ضعف و قوتشان و این که با توانایی های منحصربه‌فرد خودشان، خودی نشان بدهند حالم را به هم میزد. اما کم کم به این نتیجه رسیدم که آدمی که خودآگاهیش خوب باشد، که خودش را خوب بشناسد، محکم برسر تمام صفات خوب و مثبتش و تمام نقاط قوتش هم می ایستد، جایش باشد روی قابلیت هایش با اعتماد بنفس مانور میدهد، نیاز به تایید و تمجید آدم ها نداردو خودش را همانطور که هست قبول دارد و میداند که توان پرواز کردن هم دارد. الان دیگر به این باور رسیده ام که آدمی که در مسیر درست باشد به تمام صفات مثبت منفی خودش واقف است ولو آن که در جایگاهی که باید هم مجالی برای ابراز نبیند، اما باور دارد که توانمند است و میداند که  کجا فروتنی به خرج دهد و کجا رونمایی کند از تواناییش!