پاییزهای بچگی

امروز اول مهر است،و تقریبا تمام آن‌هایی که دور وبرم هستند اندراحوالات تنفرشان از روز اول مهر و تداعی تمام خاطرات مدرسه می‌گویند، من اما با تمام سختیش، با تمام آن که همیشه تابستان‌ها آنقدر به من خوش می‌گذشت که اول مهر برایم برابر بود با پایانت تفریح و گردش، اما دبستان رفتن را هیچ‌وقت از یادم نمیبرم.عصرهایش به دیدن کارتون و نوشتن مشق و دوچرخه سواری می‌گذشت و بقیه زمان هم در دبستان و همراه با دوستان جانی جانی میگذشت.از باران‌ها وسرمای آن وقت ها نگویم که سرمایش هیچ شباهتی به این روزها نداشت. یادم نمی‌رود صبح‌هایی که رادیو اعلام میکرد، به دلیل بارش برف سنگین مدارس تمامی نواحی تعطیل است. به هرحال هرچه هست برایم دبستان از بهترین دوران زندگیم بود. بچگی میکردم، بیخیالی طی می‌کردم، تفریح و درس در کنار هم بود. مادر خوبم معلم بود و آن وقت‌ها برایم هرصبح تغذیه میگذاشت، صبحاته میگرفت و من تمام آن روزها به جز خاطرات خوش کودکیم ، خاطرات خوب معلمی مادر را هم به یادم می‌آورد...من هنوز در عجبم چطور از پاییز و بوی ماه مهر در این حد متنفرید؟

خوش آمدی پاییز

پاییز می رسد که مرا مبتلا کند
با رنگ های تازه مرا آشنا کند

پاییز می رسد که همانند سال پیش
خود را دوباره در دل قالیچه جا کند

او می رسد که از پس نه ماه انتظار
راز درخت باغچه را بر ملا کند

او قول داده است که امسال از سفر
اندوه های تازه بیارد-خداکند-

او می رسد که باز هم عاشق کند مرا
او قول داده است به قولش وفا کند

پاییز عاشق است و راهی نمانده است
جز این که روز و شب بنشیند دعا کند

شاید اثر کند و خداوند فصل ها
یک فصل را به خاطر او جا به جا کند

تقویم خواست از تو بگیرد بهار را
تقدیر خواست راه شما را جدا کند

خش خش... صدای پای خزان است،

 یک نفردر را به روی حضرت پاییز واکند

علیرضا بدیع

یک نفر در را به روی حضرت پاییز باز کند

پاییز آمدست ... فصلی که در آن هرکه عاشق شده باشد ، عاشق تر میشود و هر آن که عاشق نیست درونش حس دلتنگی ای برای گمشده اش بیدار میشود ... انگار رنگ های اغواگرش بد دل آدم ها را اسیر خودش میکند، انگار برگ ریزانش و خش خش برگانش زیر پای آدمیان بد دلشان را هوایی بودن دیگران زندگیشان میکند . انگار پاییز واقعا آمده است تا پادشاهی کند، دلبری کند ، زرد و نارنجی های درختانش، سرخی شفقش دل هر آدمی را با خود همراه کند .. از غروب های پاییز مشخص است که برای چه آمده است. هر چه هست پاییز زیباست، رنگین است، غم درونش شیرین و رنگ هایش شادی بخش روزان زندگی میتواند شود ... پاییز را دوست دارم ، با دلم کاری میکند که در جمع اضدادش زندگی را بهتر احساس کنم و این یعنی اوج خوشبختی.

به دخترم خواهم نوشت

چنان زندگی خواهم کرد که اگر روزی خواستم برای دخترم ازروزهای سخت سخنی به میان آورم، اگر روزی برق شادی چشمانش به وجدم آورد، اگر روزی دم غروبی دلگیر،  دخترم My کنج اتاقش با بغضی فروخفته سعی داشت غمش را از من پنهان کند، اگر یک روز دلش چنان آشوب شد که دستان لرزانش به قالبی یخ شباهت داشت، بتوانم با اطمینان کنارش بنشینم، دستانش را بگیرم و قوت قلبش بشوم، بگویمش زندگی روزهای شاد دارد، غمگین دارد، بالا و پایین دارد، یادش بدهم که نه به شادی هایش چندان دل ببندد و نه از غمانش زیادی دلگیر بشود. جوری زندگی میکنم که دخترم هم بتواند بعدها با افتخار از روزهای سخت و آسان زندگیش بگوید به همه، به خودش افتخار کند و حسرت هیچ خوب و بدی بر دلش نماند. آنقدر قوی باشد که خیالم راحت باشد که از عهده زندگیش چنان بر می آید که نگرانم نگذارد، که بتوانم از داشتنش پر از حس غرور بشوم که مادر خوبی بوده ام برایش چنان که مادرم برای من...

همه هستی من آیه تاریکیست..

همهء هستی من آیهء تاریکیست

که ترا در خود تکرار کنان

به سحرگاهان شکفتن ها و رستن های ابدی آه کشیدم ، آه

من در این آیه ترا

به درخت و آب و آتش پیوند زدم

 

 

زندگی شاید

یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن میگذرد

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه میاویزد

زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر میگردد

 زندگی شاید افروختن سیگاری باشد ، در فاصلهء رخوتناک دو

همآغوشی

یا عبور گیج رهگذری باشد

که کلاه از سر بر میدارد

و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید " صبح بخیر "

 

 

زندگی شاید آن لحظه مسدودیست

که نگاه من ، در نی نی چشمان تو خود را ویران میسازد

ودر این حسی است

که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت

 

در اتاقی که به اندازهء یک تنهاییست

دل من

که به اندازهء یک عشقست

به بهانه های سادهء خوشبختی خود مینگرد

به زوال زیبای گل ها در گلدان

به نهالی که تو در باغچهء خانه مان کاشته ای

و به آواز قناری ها

که به اندازهء یک پنجره میخوانند

 

 

آه...

سهم من اینست

سهم من اینست 

 سهم من ،

آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد

سهم من پایین رفتن از یک پله مترو کست

و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن

سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست

و در اندوه صدایی ان دادن که به من بگوید :

" دستهایت را

 دوست میدارم "

 

 

دستهایم را در باغچه میکارم

سبز خواهم شد ،  میدانم ، میدانم ، میدانم

و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم

تخم خواهند گذاشت

 

 

گوشواری به دو گوشم میآویزم

از دو گیلاس سرخ همزاد

و به ناخن هایم برگ گل کوکب میچسبانم

کوچه ای هست که در آنجا

پسرانی که به من عاشق بودند ، هنوز

با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر

به تبسم های معصوم دخترکی میاندیشند که یک شب او را

باد با خود برد

 

 

کوچه ای هست که قلب من آن را

از محل کودکیم دزدیده ست

 

سفر حجمی در خط زمان

و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن

حجمی از تصویری  آگاه

که ز مهمانی یک آینه بر میگردد

 

و بدینسانست

که کسی میمیرد

و کسی میماند

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی میریزد ، مرواریدی

صید نخواهد کرد .

 

 

من

پری کوچک غمگینی را

میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد

و دلش را در یک نی لبک چوبین

مینوازد آرام ، آرام

پری کوچک غمگینی

که شب از یک بوسه میمیرد

و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

خیلى غمگینم

از قضاوت آدم ها بیمی ندارم، اما از تلاش انسان ها برای تغییر دادن دیگران چنان که خودشان دلشان بخواهد میترسم. از غمگینی و ناراحتی بیزارم اما از تلاش آدم ها برای همیشه شاد دیدن دیگران بیزارم. همه آدم ها اجازهدارند، اصلا احتیاج دارند که گاهی حتی بی دلیل، برای زمانی موقت در زندگی غم را تجربه کنند، وا بدهند و بی انصافیست که کفش هایشان را نپوشیده باشی اما درباره زندگیشان راحت نظر بدهی، خودت را جای آن ها متصور نشده باشی، بیرون زندگیشان را دیده باشی و درونشان را حدس و گمان زده باشی. شادیشان را شریکشان بوده باشی و وقت دلگیر بودنشان در دورترین نقطه ممکن نشسته باشی و حکم صادر کنی. به آدم ها باید فرصت داد، فرصت تنهایی، فرصت ناراحتی، دل گرفتن، اما نباید به رویشان آوردآنقدری که عظمتش بخواهد شکوه شادمانیشان را بی هویت کند. اینطور شاید مطمئن بشوی  که هیچ آدمی عظمت شادی را با سایه کوتاه غم دم غروب عوض نخواهد کرد.

هیچ چیز اتفاقى نیست

حضور هیچکس در زندگی اتفاقی نیست. همین یک جمله کافیست تا هر حضوری را غنیمت شماری، نشانه ها را جدی بگیری و از کنار آدم ها بودن لذت ببری. حقیقت آن است که اگر در لحظاتت بودن بعضی آدم ها بی معنی است، یا از بودنشان لذتی نبرده ای یا هیچ وقت به نبودنشان فکر نکرده ای... گاهی هم الکت را بردار با فکر کردن به جمله اول دورت را کمی خلوت تر کند تا نبض لحظاتت عادی بشود و زندگی با حضورهای پرمعناتر اندکی نفس بکشد.

جایگاه آدم ها

آدم ها را باید در قلبت نگهداری کنی، جایگاهشان همان جا درون قلب است اما باید مراقب بود زندانی قلب تو نشوند که آن وقت که موعد خطاهایشان سرآمد و خواستی در قلبت را باز کنی و به دست فراموشی بسپاریشان هوای قلبت آن قدر طوفانی نشود که امواج خروشانش دلت را آشوب کند. آدم ها را دوست داشته باش، با تمام وجودت، با تمام قلبت، اما زندانیشان نکن، در کنار همین علاقه،  رها کردن را هم یاد بگیر تا وقت رفتن، وقت دوری، حسرتی به دلت نماند.

تک ستاره زندگی خودم هستم :)

شاید شبیه تک ستاره آسمان زندگی کسی نباشی، شاید که روزی روزگاری کسی را یافتی و تک ستاره ات شد  واما تو نبودی، نشدی و شاید هم که الان تنهاترین روزهای زندگیت را در حال سپری کردن باشی. مثل کرگدنی تنها درون خودت فرو رفته باشی و کز کرده ای گوشه ای و سعی داری قوی ترین روزهایت را هم سپری کنی...اما مهم آن است قهرمان زندگی خودت باشی، محکم وقوی با گام هایی استوار از مسیر زندگیت لذت ببری و تا خود قله پیش بروی تا روزی برنگردی به عقب و بفهمی در کوهپایه درجا زده ای...مهم آن است روز به روز بهتر از دیروزت بای و در زندگی خودت تک ستاره باشی...

ستاره ای می مرد ...

میان تاریکی 
ترا صدا کردم 
سکوت بود و نسیم 
که پرده را می برد 
در آسمان ملول 
ستاره ای می سوخت 
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد ...

فروغ عزیزم ...