تلاشی احمقانه برای دانستن حقیقت!

تلاش برای دانستن حقیقت خوب است. آدمی باید گاه برای دانستن واقعیت و حقیقت تلاش کند اما میدانی گاه تلاش برای دانستن یک واقعیت تبدیل به جنونی میشود که آدمی را از انسانیت به دور میکند، از هیجانات مثبت ، از عقل و منطقی که باعث میشود آدمی معقول نگاه کند به همه چیز... گاه حتی باعث میشود با موجی همراهت کند که تو را به قهقرایی ببرد که ته آن حقیقتی پوچ و دروغین است. گاه باعث میشود آنقدر محیط پیرامونت را تحت تاثیر قرار دهد که لجنزارش کند حتی ...گاه لازم است دست از این همه تلاش برداریم، ما مرکز جهان نیستیم، کدخدای هیچ کجا نیستیم و قرار نیست با واقعیت آنقدر مست بشویم که چون آن مست لایعقل تلوتلو خوران عقلمان آنقدر زایل شده باشد که در کوچه های حقیقت گم شده باشیم. گاه لازم است بپذیریم که دانستن واقعیت و حقیقت قرار است چه کمکی به ما کند؟ چه سود و منفعتی به حال ما دارد؟ اصلا قرار است به کجا برساند ما را... قرار نیست همیشه هم ما از همه چیز سردربیاوریم...کاش رها کنیم خیلی چیزهایی که بهای دانستنش آنقدریست که خیلی از آدم های دور و برمان را حتی قربانی این جنون خودخواهانه احمقانه کند.

زانو نمیزنم

زانو نمیزنم حتی اگرسقف آسمان کوتاهترازقد من باشد.

نادرترین آدم های زندگیم

دیگران از درون آدم به راحتی میروند، اما بعضی هنرمندتر از آنند که از دل و جانت بروند. به قول سعدی جان "دیگران چون بروند از نظر از دل بروند. تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی." حکایت همین آدم جان هاست دقیقا. حال یکی بیاید برایم بشمارد و بگوید چرا این آدم های جان جانانی اینقدر تعدادشان کم باید باشد!؟

درون شکننده ام

شاید کمی سرتق به نظر برسم، شاید کمی مغرور و بی توجه و خودخواه...شاید کمی اینطور به نظر برسد که نگاه از بالا به تمام آدم ها دارم و بورژآی درونم بسیار فعال است و شاید گاه رفتارهای خود من هم دامن بهشان زده است اما هیچکس نمیداند درونی دارم که اگر کسی از من رنجش خاطری داشته باشد یا دلخور باشد با تمام وجود ناراحت میشوم. شاید روراست بودنم گاه آزاردهنده باشد حتی اما برای متعادل کردن الاکلنگ زندگی گاه مجبورم. گاه دلم میخواهد یکی باشد که بداند درون من یک آدم پراحساس است که دنیای آدم ها برایش بسیار قابل احترام است و کمی شکننده است درونم.

هراسی نیست ز نزدیکی

دنیای آدم ها از دور قشنک تر است و تلاش برای نزدیک تر شدن به آدم ها گاه پوچ ترین به نظر میرسد اما اگر هوس کنی دنیای آدمی را لمس کنی خودت را قطعا در معرض خیلی حس های متفاوتی قرار دادی که بارها و بارها ممکن است حتی تو را به تناقض برساند، به تنفر، خشم، عشق ، مهربانی و تمام حس های انسانی که منشا آن عقل شاید نباشد. ریسک نزدیک بودن به دنیای آدم ها، گاه شبیه یک قمار بسیار عظیم است اما از تو قطعا یک انسان اجتماعی تر، قوی تر و شهودی تر میسازد که میتواند در کنار عقل و منطقش قدرت درک و همدلیش را نیز پرورش دهد. 

پس بدین قلب عشق آشنامو

ما از این شهر غریبه بی تفاوت کوچ کردیم از رفیقا زخم خوردیم تا یه روزی برنگردیم

خونمون رو دوشمونه ما یه آه دوره گردیم ما واقعا با هم چه کردیم

ما غنیمت های بی رویای این جنگای سردیم زندگیمون کو ببین ما کشته های بی نبردیم

بی خبر از حال هم آواره ی دنیای دردیم ما واقعا با هم چه کردیم

تلخه اما با هم نبودیم ما آدمای شهر حسودیم خسته از کابوس رفتن دور از اون روزای روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم …

تلخه اما با هم نبودیم ما آدمای شهر حسودیم خسته از کابوس رفتن دور از اون روزای روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم …

پس بدین فرصت خندهامو پس بدین شادی تو صدامو پس بدین قلب عشق آشنامو

لااقل پس بدین گریه هامو …

تلخه اما با هم نبودیم ما آدمای شهر حسودیم خسته از کابوس رفتن دور از اون روزای روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم …

تلخه اما با هم نبودیم ما آدمای شهر حسودیم خسته از کابوس رفتن دور از اون روزای روشن

بی تفاوت زیر این سقف کبودیم …

شهر حسود از زند وکیلی

دورترین شده ام ...

دور شدن همیشه هم بد نیست، همیشه هم رفتن مفهومش" از دل برود هر آنکه از دیده برفت " نیست. گاهی باید به وقتش، درست زمانی که تکرار به جای تازگی نشست گذاشت و گذشت و رفت، تا بلکه دیگرانی باشند که ماندنت را قدردان باشند، تا دلی برایت تنگ بشود و ریشه محبتت بیخود و بیجهت خشک نشود.اصلا میدانی، خاصیت آدم همین است که درست مثل گیاهی که اگر آب زیاد به ریشه اش برسد، یا زیاد تشنه بشود میخشکد، آدم ها هم اگر زیادتر از حد نزدیک هم بشوند،  ریشه مهر و محبتشان خشکیده میشود، گه گاه باید فاصله گرفت، دور شد، تعادل را برقرار کرد تا محبت دچار فراموشی نشود.

درون شکننده ام را ندیده اند...

از میان آدم‌ها همان‌هایی عزیزتر میشوند که پوسته قوی، پرانرژی و شاد تو را جدی نگیرند و برخلاف بقیه بتوانند درون شکننده و حساست را بشناسند و به وقت‌های دلتنگی، دل گرفتن و ناراحتیت به فریادت برسند. از میان آدم‌ها همین‌ها هستند که ماندگارند، باقی تنها رهگذرانیند برای گذران عمر و زندگی کنارشان.

طبقه بندی افراد از لحاظ هوش هیجانی

راستش این که یک دختر در روند افکارش به این نتیجه برسه که آیا آی کیو یا ای کیو (هوش شناختی یا هوش هیجانی) با احساس تنهایی آدما رابطه داره یا نه هم از جمله عجایب که نباشه ولی خب شاید براتون جالب باشه.اینجوری بگم که داشتم فکر میکردم که آیا واقعا رابطه ای هست بین تنهایی و هوش، فلذا رفتم گوگل کردم و در مرحله اول خب باید بگم که در طبقه بندی افراد از نظر هوش شناختی نتایج این بود که : طبقه بندی هوش : نابغه 180 به بالا، تیزهوش 180- 140،پرهوش 140-120،باهوش 120- 110،طبیعی 110- 90،پایینترازمتوسط 90- 80 . بعدش رفتم سراغ هوش هیجانی و درباره اونم یه سرچ زدم که نتایج جالبی گرفتم : هوش هیجانی یعنی توانایی مهار عواطف و تعادل برقرار کردن بین احساسات و منطق، به طوری که ما را به حداکثر خوشبختی برساند، هوش هیجانی از چهار مهارت اصلی تشکیل می‌شود: ۱) خودآگاهی ۲) خود- مدیریتی ۳) آگاهی اجتماعی ۴) مدیریت رابطه . لاونیس ( 2005 )دریافت که هوش هیجانی بالابا سلامت عمومی بالا همبسته است و با نوشیدن الکل و کشیدن سیگار ( رفتارهای خطرآفرین )رابطه منفی دارد ، هوش هیجانی با رضایت از زندگی و کیفیت زندگی و تعاملات روابط اجتماعی رابطه مثبت و با احساس تنهایی و افسردگی رابطه منفی دارد( شوت و همکاران) ،افرادی که احساسات خودرا تشخیص می دهندو به گونه موثرتری تجربه هیجانی خودرا تنظیم می کننددر سازش با تجربه های منفی زندگی موفقیت بیشتری دارند ، و حالا این که هیجان چی هست اصلا : هیجان حالت هشیاری یا خودآگاهی است که در آن مفاهیمی مانند شادی، غم، ترس نفرت یا علاقه تجربه می شود. بعدش به یه نتایج جالب دیگه هم رسیدم که اونم خیلی جالب بود : 

جک بلوک، از دانشگاه کالیفرنیا افراد را برحسب جنسیت، هوش شناختی و هوش هیجانی به چهار دسته تقسیم می‌کند.

مردانی با هوش شناختی بالا:

این مردان از روی توانایی‌های گسترده ذهنی‌شان مورد شناسایی قرار می‌گیرند. چنین افرادی جاه‌طلب، منتقد، لجوج و دارای توانایی‌های بالا در حل مسائل ذهنی می‌باشند. اما به دلیل هوش هیجانی پایین کمرو، فروتن، نازک نارنجی، از روابط جنسی خود رضایت ندارند، و از نظر احساسی سرد و بی‌عاطفه‌اند.

مردان با هوش هیجانی بالا:

چنین مردانی در روابط اجتماعی، متعادل، شاد و سرزنده‌اند، ظرفیت بالایی برای تعهد و سرسپردگی برای مردم یا اهداف خود دارند، مسئولیت‌پذیر، دلسوز و با ملاحظه‌اند. چنین افرادی با خود، دیگران و اجتماع احساس راحتی می‌کنند.

زنانی با هوش شناختی بالا:

این افراد از اعتماد به نفس بالایی برخوردارند و در بیان موضوعات عقلانی و اندیشه‌های خود فصاحت کافی دارند، دارای علایق روشنفکرانه زیادی هستند، آنها درونگرا، مستعد نگرانی، فکر و خیال و احساس گناه هستند، در برابر احساس خشم خود تامل می‌کنند و معمولا آنرا غیر مستقیم ابراز می‌کنند.

زنانی با هوش هیجانی بالا:

این زنان دوست دارند احساساتشان را مستقیما بیان کنند، راجع به خود مثبت فکر می‌کنند و مانند مردان هم‌گروه خود اجتماعی و گروه‌گرا هستند، شاد و آسوده خیالند و به ندرت احساس نگرانی و گناه می‌کنند.

به عقیده جک بلوک، فردی که از نظر هوشبهر بالاست اما فاقد هوش هیجانی کافی است، تقریبا کاریکاتوری از یک آدم خردمند است. نهایتا اینکه افرادی که دارای هوش‌بهر بالا و هوش هیجانی بسیار ضعیف و یا برعکس باشند نادرند. یعنی بسیاری از افراد از هوش شناختی و هوش هیجانی بالا تواما برخوردارند (حاج‌زاده، 1380).

در کل به این نتیجه رسیدم که هوش هیجانی آدما و هوش شناختیشون در کل میتونه روی احساس تنهایی تا حدی موثر باشه اما خب رابطه ای بین این دو وجود نداره او اون احساس تنهایی هم میتونه بیشتر برگرده به هوش هیجانی که البته این جنبه از هوش هم تا حدیش شاید برگرده به ژنتیک اما بیشتر از اون اکتسابی هست.در دسته بندیا به این نتیجه رسیدم ککه خودم به شخصه در دسته بندی پرهوش از نظر هوش شناختی قرار گرفتم که البته هوش هیجانی بالایی هم دارم و این برام واقعا جالب انگیز بود.

کاش بلد باشیم...

کاش بلد باشیم زندگی را در لحظه اش درک کنیم و بی توجه به آن گذر کنیم از کوچه های ناملایماتش، از ناخوش احوالی هایش.