عشق انده و حسرت است و زاری

آن جا هست که شهرام ناظری با تمام وجودش فریاد میزند، "عشق انده و حسرت است و زاریست، عاشق نشوید اگر توانید." آدم حتی هوس هم نمیکند که عاشق بشود از بس که می کوبد گریه و حسرت و آه و اندوهش را بر فرق سرت.

آدم های گذشته زندگی

آدم های گذشته زندگی را باید جایی در گذشته ها رهایشان کرد و هرگز به حالت آن ها را راه ندهی. میدانی؟ آدم ها به مرور زمان بزرگتر میشوند، به گمان خودشان خیلی تغییر کرده اند، اما چیزی که درون آدم هاست عوض نمیشود، فقط دایره لغاتی آدم ها گاه بیشتر میشود  وبهتر میتوانند قانعت کنند، اما گاه دلایل حذفشان همچنان به قوت خودش باقیست. دست از انکار اشتباهات آدم ها برداریم و اگر کسی جایی در حال زندگیمان ندارد، به زور او را نخواهیم جا بدهیم.

یکهو خالی میشوی

 بعضی آدم ها با دلت کاری می‌کنند که یکهو خالی میشوی از آن ها، از خوبیشان، از بدیشان، خالی از عاطفه و خشم تنها یک آه میکشی و میگذاری و میروی. شاید گاه سخت ترین کار ممکن آن باشد که به دلت حالی کنی که بعضی آدم ها تنها از دور قشنگ می باشند  واز نزدیک هیچ جذابیتی درونشان نیست. شاید گاه عبور کردن از بعضی آدم ها سخت باشد، شاید یاد گرفتن آن که گاه در سکوت تمام حرف هایت را بزنی و تمام حرف هایت را کلام نکنی سخت باشد، اما لازم است که آدمی یاد بگیرد که گاه با رفتارهایش همه آن چه که باید را به زبان آورد و خودش و دیگری را معطل زندگی نکند و در رودربایستی خودش و احساسش نماند. گاه لازم است فاصله ات را آنقدر زیاد کنی که خاطرات خوب تبدیل به بد نشوند و بتوانی همه آن چه که هست را دست نخورده، زیبا و قشنگ نگاه داری و یک قدم روبه جلو بروی و درجا نزنی.

کلامی چند با آن ها که قصد رفتن دارند

این روزها خیلی ها تکست می‌دهند، خیلی ها دلشان میخواهد مهاجرت کنند، خیلی ها خیلی سوال ها در ذهنشان هست که مدام میخواهند یکی را پیدا کنند که خارج از ایران زندگی میکند و سوالاتشان را بپرسند.حتی بعضی آدم ها میگویند یکی را دارند خارج از ایران که به آن ها قول داده است که حمایتشان کند. راستش با خودم فکر کردم پستی را بگذارم و کمی توضیحات بدهم از دید شخصی خودم. اگر تصمیم به رفتن از ایران گرفته اید، خوب بخوانید. یعنی چه؟ یعنی اولین منبعتان سایت سفارت کشور مقصد باشد و منابع آنلاین، دومین منبع فروم های فارسی و انگلیسی که همه از تجربیات خودشان نوشته اند باشد و بعد تکیه کنید به کسانی که خارج از ایران زندگی میکنند برای پرسیدن سوالات نهاییتان. راستش همه افرادی که خارج از ایران زندگی میکنند آنقدر درگیر زندگی شخصی خودشان می باشند که هرقدم اشتباه ممکن است براشان هزینه هنگفتی داشته باشد  ویا ضررو زیان جبران ناپذیر داشته باشد، بنابراین هیچ کس زیاد به کسی نمیتواند کمک کند و اگر هم کمکی کند در حدیست که بتوانی با محیط آشنا بشوی و ... و قاعدتا کسی نمیتواند حمایت مالیت کند. نکته دیگر آن است که اگر تصمیم به رفتن گرفته اید ، آگاهانه قدم بردارید. رفتن سخت است. تنهایی دارد، احساسات متفاوتی را تجربه خواهید کرد. ترس، یاس، احساس مرگ، احساس افسردگی و خیلی از احساساتی که در کشور خودت هرگز ممکن است تجربه اش نکرده ای. گاه حس میکی در یک بیابان بی آب و علفی که همه چیز در آن شبیه سراب است. باید تنها به خودت تکیه کنی، باید بدانی که تنها خودت هستی و خودت و هیچکس اینجا نمیتواند زیاد زیرپر و بالت را بگیرد. اگر تصمیم به رفتن گرفته اید، انقدر بخوانید و آگاهیتان را بالا ببرید که گاه حتی از بالا پایین کردن فروم ها حس کنید مچتان درد گرفته است، به حرف دیگران چندان استناد نکنید، و بدانید که اگر آگاهانه قدم بردارید هر دردی در آینده قابل تحمل تر است و کمتر توی صورتتان میخورد.

در ستایش لندن

این شهر مرا جادو کرده است، با باران های بی امان گاه به گاهش، با آفتاب سوزان تابستانش، با آفتاب دلچسب بهاره اش و با ساختمان های زیبایی جادوییش که چون جادوگری مرا جادو کرده است. این شهر عجیب جادوگر قهاریست، در دامت می اندازد ، اسیرت میکند و چشم باز میکنی و میبینی لندن به نظرت زیباترین شهریست که تا به حال دیده ای.  لندن را دوست دارم. حتی اگر نامش وطنم نباشد!

خودت نباش!

کم کم به این نتیجه میرسی که نمیشود که پیش تمام آدم‌ها بلند بلند فکر کرد، نمیشود که با همه آدم‌ها خودت باشی، چرا که بیشتر آدم‌ها تصویر خوبی از تورا دوست دارند که به آن‌ها حسی را بدهد که مقبول تو هستند. واقع‌گرایانه‌ که نگاه کنی میبینی که همیشه "خودت بودن" تنها یک شعار دلنشین است که آدم‌ها از آن زیاد استفاده می‌کنند اما در واقعیت این نیست. بعضی آدم‌ها جنبه ندارند، زیادی که خودت باشی، به همان تصویرت پناه می‌برند و آن‌وقت است که تلاشت برای بیرون کشاندنشان از تصاویر تنها بیشتر فرو می‌بردشان. همین‌‌جاست که تفاوت دوست با رفیق با رهگذران زندگی مشخص می‌شود که پیش هرکدام چگونه‌ای!

اولین عاشقیت!

اولین بار بود که عاشق می‌شد، اولین بار که قلبش برای یکی بیشتر می‌تپید، یک حس عجیب و غریب ، تمام وجودش سرشار از احساس انگار باشد،  اصلا انگار عقلی نباشد، دیوانه‌ای که یک سره عشق در چشمانش شعله میکشاند، بعد کم کم گوشه‌گیر شد، کم‌کم حوصله‌اش از ظرف دلش سر رفت، احساساتش سروی شد بلند که قدش از سقف اتاقش بالا زد، همان وقت‌ها بود که نرسیدنش آغاز شد. با خودش فکر می‌کرد رسیده‌است، اما احساساتش در آسمانی بالاتر از آسمان معشوقش بود. تمام که شد، عادت کرد، به رفت و آمد آدم‌ها، صبورتر شد، مهربان‌تر شد. فهمیده بود نه از رفتنی غمگین باید شد و نه از آمدنی زیاد ذوق کرد. اصلا همین از دست دادن بود که پخته‌اش کرده بود، همین تجربه باعث شده بود که قدر دوست داشتن را بهتر از عشق بداند. صبرش که جواب داد، یکی آمد با کلید قلبش. این بار قلبش دیگر از جا کنده نشد، بی‌قرار نشد، دیرتر عاشق شد، اما عاشق ماند ، دوست داشتنش ماندگار شد.

به داشته هایمان بنازیم

بعضی آدم ها بلدند چه کنند. حالا این که منظور من از بلدند چیست، همین که میدانند که چطور از نقاط قوتشان جوری استفاده کنند که اصلا کسی ضعف درونشان نبیند، یا اصلا اینطورند که قدر داشته هاشان را خیلی خوب میدانند و چنان غرق داشته های مثبتشان هستند و از داشتنشان لذت میبرند که نداشته هایشان اصلا فراموش میشوند و به چشمشان نمی آید. آدم هایی که در چشم بقیه هم داراترین به نظر می آیند حتی اگر نسبت به تو چندهنر کمتر داشته باشند اما باز هم غلظت داشته هاشان آنقدری به چشم می آید که رقت انگیز کند ایده آل گرایی و کمال طلبی بیش از حدت را گاهی در نظرت. گاهی فکر میکنم که چقدر خوب میشود اگر به جای این همه تلاش برای رسیدن به نداشته هایی که شاید رسیدن بهشان باعث بشود همان داشته هایت را هم از دست بدهی، کمی هم لذت ببری و داشته هایت را مزه مزه کنی

کله شقی بی نهایت آدم ها

ما آدم ها گاه کله شق تر از آن می‌شویم که قدر بدانیم داشته هامان را و برای از دست ندادنشان تلاشی از خودمان نشان بدهیم. انگار هرچیز بسیار ارزشمندی را که شاید کمی هم راحت بدست آورده ایم را فقط تنها زمانی قدر بدانیم که از دستش بدهیم. بعد مدام با خودمان حسرت بخوریم‌که ای کاش قدر دانسته بودم آن فرصت را، موقعیت را، شانس را و یا حتی آن آدمی را که بود بی آن که برای بودنش من زیاد به زحمتی بیافتم... انگار طبیعت ما آدم ها همین باشد که گاه عجیب قدرناشناس میشویم، حتی گاه ناخواسته و ناآگاهانه...

دور خودم حصار کشیدم

گاهی هم لازم است دور خودت حصاری بکشی تا ببینی چه کسانی برای حضورت کنارشان حاضرند حقار را از میان بردارند. گاه لازم است در سکوت، تنها شادی آدم های عزیز زندگیت را نظاره کنی و آرزو کنی هرگز غمی به دلشان ننشیند و آنقدر خوش باشند که حتی اگر تو را در لحظات خوبشان فراموش هم کردند دلت آرام باشد که‌ خوبند. گاه برای بودنت هیچ برنامه ای نریز. نیازی نیست بودنت را ثابت کنی. همین که در یاد آن هایی که دوستشان داری گاه باشی اکتفا میکند. زندگی آنقدر پیچیده است که آدم ها گاه برای خودشان هم وقت ندارند چه رسد به‌ من و تو. اما اگر این میان کسی حصارت را شکست و خواست در خلوتت حضور داشته باشدآنقدر قدر بدان، که لحظات خوب زندگی ناامید نشوند و باز هم سراغی از تو گیرند.