غروب چشمان عاشق

دیروز در جاده بودم.درست مثل دوخط موازی جاده بی‌انتها به نظر می‌رسید.وقت غروب که شد؛ چنان دوخط موازی به هم می‌رسیدند در دوردست، که انگار غروب برایت حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد، غروب آتشینی که سرخیش به سرخی چشمان عاشق شبیه بود.فکر می‌کنم من رمز غمگین بودن غروب‌ها را در جاده درست هنگام غروب در دوردست‌ها پیدا کردم، دوخط موازی هم به‌هم رسیده‌بودند، اما درست در زمان غروب،آن هم مشخص بود، با خون جگر خوردن‌ها در دوردست، جایی که هرچه میروی نمیرسی. همین‌است که تمام غروب‌های عمررا هم که غمگین نبوده‌باشی اما غروب‌های تنهایی را بد احساس غربت و تنهایی میکنی. 

باران و میل من به زنگی

. امروز باران باریده بود، بوی نم باران چنان مرا مست کرده بود که انگار در دنیای دیگری باشم.کاش می‌شد بوی نم باران را در شیشه کرد، زمین آنقدر خیس شده بود که انگار انتقام تشنگیش را با درآوردن بغض آسمان به هرنحوی گرفته باشد، اما فکر می‌کنم زمین باز هم تشنه باشد، اصلا تشنگیش سیرناپذیر است، درست مثل میل من به زندگی که سیری ناپذیر است، دلم ‌می‌خواهد آنقدر زندگی کنم که بی دغدغه زمان بتوانم هرکاری دلم خواست و دوست داشتم انجام بدهم، اما حیف که‌نمی‌شود.فرصت آدمی در زندگی انقدرها هم زیاد نیست. می‌شود لبخند گرمی زد و روزهای سرد را با آفتاب نگاهت گرم کرد، می‌شود از مناظر پشت چشمانت، قابی ساخت و آن را بر لوح قلبت جاودانه کرد. اما نباید اجازه داد که رویاهایت فراموش بشوند، چون خوابی درپیچ شلوغی‌های یک شهر دراندشت، نباید اجازه داد که مهربانیت ، لبخندت، عشقت فراموشت بشود. زندگی یعنی همین‌ها، یعنی لبخندی که از سر عادت نباشد، یعنی متفاوت بودن لحظه ها 

به وقت اولین باران پاییزی

امروز اولین بارون پاییزی باریدو من فکر می‌کنم همین دلیل کافی برای بیدار شدن خوشحال‌ترین دختر دنیا در یک صبح پاییزی باشد. دلم می‌خواست خوابم همچون پنیر پیتزا کش بیاید، آن وقت در خواب دست در دست کودکانه هایم و دوستان همان دورانم زیر باران برویم. یک گوشه ای پیدا کنیم و بعد  خیس خیس پیش مادرانمان برگردیم و یک دعوای حسابی بشویم که چرا خیس هستیم و با یک چشمک به هم بفهمانیم که بد هم نشد، حسابی بازی کردیم. امروز از صبح خوب بود،سر و کله کلاغ ها پیدا شده، قارقارقارقار، قبل‌ترها فکر می‌کردم کلاغ شوم است، صدایش سوهان روحم بد، الان فکر می‌کنم کلاغ هم موجود سیاه دوسداشتنی است، طفلک اسمش بددر رفته است، وگرنه پاییز بی قارقارش بی‌معنی‌ترین است. اصلا پاییز با نارنگی، کلاغ، انار، باران، خش خش برگ و رنگارنگ بودنش مفهوم پیدا می‌کند

وقتی خوب بشناسی

وقتی یکی را خوب شناخته باشی، به زیرو بم رفتارهایش آشنا شده باشی کم کم قلقش دستت می آید، کم کم میدانی چطور میشود خوشحالش کرد، چه چیز ناراحتش میکند، چه وقت باید با او حرف زد و چه وقت باید رهایش کرد تا به وقت خودش... همین که آدم ریز ریز وارد تنهایی آدمی دیگر شده باشد، جسارتش را داشته باشد نام خودش را از یک "غریبه" به یک "دوست" و بعد از آن به "رفیق" تغییر داده باشد یعنی یک بار سنگین... یعنی دانستن خوبی های یک آدم در کنار ضعف هایش، یعنی پذیرفتن تمام خوب و بدش کنار هم، یعنی بیشتر بودن وزن خاطرات خوب و شیرینت بیش از هرچیز دیگری. اینجور وقت ها بار سنگینی روی دوش آدم می افتد که نقاط ضعف آدمی را بدانی اما آنقدر شناخته باشیش، اونقدر نقاط قوتش چشمت را پر کرده باشد که دیگر باقی چیزها اصلا به چشمت هم نیاید. آدم وقتی همچین رفیقی دارد، گاهی میترسد، از تکرار، از عادت، از عادی شدن همه چیز و تازه میفهمد رفیق شدن شاید چندان هم سخت نباشد، اما رفیق ماندن، پای تمام تلخی و شیرینی ها صبوری کردن، آشتی کردن بعد از تمام دعوا و جدل ها، دیدن تفاوت ها و خندیدن بهشان و شاید که تلاش برای زنده و ترو تازه نگه داشتن این رفاقت است که باعث میشود ترس هیچ جایی در دلت نداشته باشد، میدانی این رفاقت به سادگی به دست نیامده و خودش تو را میبرد به همان ساحلی که باید... 

هیچکس جز خودت!

هیچکس جز خود آدمی چیزی به خود نمی دهد و هیچکس جز خود آدمی چیزی را از خود دریغ نمی دارد. تنها راهزنی که دار و ندار آدمی را به یغما می برد اندیشه های منفی اوست. تردیدها، ترسها ، نفرت ها و حسرتها، دشمنان انسان در درون خود اوست، ترس توست که شیر را درنده می کند، بر شیر بتاز تا ناپدید شود...بازی زندگی، یک بازی انفرادی ست. اگر خودتان عوض شوید، همه اوضاع و شرایط عوض خواهدشد.... " چهار اثر از فلورانس اسکاول شین "