کاش دوست داشتن برایشان کافی بود

آدم هایی را میبینم که در رابطه اند، روابطی نامعلوم، بی انتها، بی سرانجام و غیررسمی اما حالشان خوب است، عمیقا به هم عشق می ورزند، همدیگر را دوست دارند و برای آرامش هم همه کار میکنند. آدم هایی که مهربانیشان بی انتهاست و با آن که میدانند وصالی در رابطه شان نیست اما حالشان خوب است. از دور که میبینم، از زبانشان که میشنوم با خودم فکر میکنم چند درصد آدم هایی که به وصال هم رسیدند اینطور رابطه شان منطقی، عاشقانه و حالشان عمیقا خوب است. دل های آدم ها که با هم باشد فرق نمیکند که عقل چه میگوید انگار زیاد، دل کار خودش را میکند حتی اگر عقل تکذیبش کند. جایگاه بعضی آدم ها در زندگی هم امن است اگر تفاوت ها و دلایل جدایی آنقدر به طرفین بی ربط نیاید که یکهو چاردیواری قلبشان ناامن همین دلایل بشود.

تجسم ده سال بعد به دعوت دوستان

_{راستش پیش بینی کردن آینده در دنیای بی حساب و کتاب امروزی و دنیای عدم قطعیت سخت است آن هم ده سال بعدت را، اما چون دوستی درخواست کردند و به چالش دعوت کردند من هم روی ماهشان را زمین نمی اندازم. ده سال بعد قاعدتا من خانمی 36 ساله هستم که احتمالا کمی هیجاناتش منطقی تر شده و از لحاظ عاطفی به یک ثبات رسیده باشد، چهارسال بعدش قرار است چهل ساله بشوم و مثل الان که به سی سالگی فکر میکنم،  آن موقع احتمالا دارم به چهل سالگی فکر میکنم و برای زندگیم ددلاین میگذارم که تا چهل سالگی به کجا رسیده باشم، آن موقع احتمالا در نقاشی برای خودم به جاهای خوبی رسیده باشم و دوربین عکاسی حرفه ایم رفیق شفیق خوبی برایم شده باشد و همچنان ذوق و شوق هنر و ادبیات درونم زنده باشد، در شغلم باید موفقیت های زیادی کسب کرده باشم و احتمالا تا آن موقع مادر هم باشم و تازه حال و روز مادر خودم و نگرانی هایش را کم کم درک کرده باشم. آن موقع احتمالا یک عاشق به معنای واقعی کلمه هم باشم که بی نیمه ام نتوانم به ادامه زندگی فکر کنم.} 

تصویرگری

گاهی همه چیز مصورش زیباتر میشود، درست وقت هایی که سکوت لبانت حکایت از ذهن پرحرفت دارد. اینطور وقت ها رو می آوری به تصویرهایی که حالت را خوب میکند، هنر تصویرسازانی که در یک عکس خالی دنیایی از حرف دارند. گاهی عکس ها، گاهی هنر از دریچه ای با تو حرف میزند که با خودت فکر میکنی که چه خوب است که میتوانی در سکوت شنونده و بیننده دنیایی حرف باشی بی آن که حوصله ات سر برود.

امید...

جوانه باور و امید

باورهای آدمی مثل جوانه ای که در خاک مانده باشد است که اگر پرورش یابد سراز خاک بیرون می آورد و اگر پاروی آن بگذارند له میشود و هرگز رنگ زندگی بیرون از خاک را نمی بیند. تکلیف آدم ها اینطور با دنیایشان  روشن میشود که بذر امید در دلشان کاشته میشود و آن وقت اگر کسی این امید و باور را له کند طعم جوانه زدن و رشد یافتن از آن ها گرفته میشود. مراقب باشیم، مراقب باورها و بذر امیدی که در دل آدم ها می کاریم باشیم.