هیجان های عاشقانه

هیجان اول هررابطه ای که نه تو میدانی دوستت دارد و نه او میداند که دوستش داری با هیچ چیز قابل مقایسه نیست.همان وقت هایی که احساسات در صندوقچه قلب طرفین درست همانند کرمی میشوند درون پیله خود...زمان میگذرد و اما طول میکشد تا به ثمر نشیند، پروانه ای زاده بشود و سراز درون پیله خود برون آورد و بال پروازش تکان تکان بخورد...به گمانم که باید مراقب پیله احساساتت باشی که تا پروانه شدن مسیریست که هرخطایش تو را از پروانه شدن باز میدارد...

احساسات هدایت شده

با دوستی حرف میزدیم بر سر بازی احساسات و تقابلش با عقل. بعد از کلی حرف و بحث به اینجا رسید که "اما ما دختریم و احساساتی تر". راستش این حرفو قبول دارم تا اونجا که این بازی احساساتی تر فقط مشمول عشق به یه پسر نوعی نشه! میشه احساساتی بود اما در مسیری که دلت میخواد این احساس رو قرار داد. یکی احساساتش رو سر یه آدم حالا بالفرض یه پسر قمار میکنه و ممکنه شکست بخوره یا یه زندگی آرومتر بدست بیاره و یکیم با احساساتش زندگی میکنه اما زندگیش رو احساسی نمیکنه مگر این که برای یه نفر و این دلیل نمیشه نفر دوم احساساتی نباشه، فقط مسیرش فرق داره،شاید با عشق به طبیعت، عزیزتریناش، هنرش، افکارش یا هرچیز موردعلاقش این احساس رو تخلیه میکنه! به شخصه اعتقاد دارم حتی مسیر احساسات آدم خودخواسته هست، فقط کافیه آدم نسبت به رفتارای خودش آگاهانه واکنش نشون بده و هرازگاهی برگرده قدماش رو چک کنه! از دید من نوعی دختر و پسرم نداره این قضیه واین که وحی منزل هم نیست مسلما حرفام و میتونه از دید یکی دیگه غلط باشه.

بگذار آن زن حرفش را بزند

شما را به خدا بگذارید یک زن حرف بزند، آزادش نگذارید به وقت ناراحتیش تا خودش با خودِ غمگینش روبرو بشود... میدانی؟ زن ها ناراحت که باشند با خودِ غمگینشان اگر روبرو شوند، دیگر انتهای داستان نامشخص است... خسته میشوند از دست خودشان، جنگیدن را کنار میگذارندو خودشان را کول میکنندو تا دم خاموشی همه زندگی پیش میروند... احساسات همه زندگی هر زنی اگر نباشد اما بخش مهمیست که اگر دنیایشان  با آن بخش رابطه اش قطع شد باید فاتحه‌ آن زن را خواند... زنان را به وقت تنهایی، غصه و نگرانی هاشان تنها مگذارید. بگذارید تا حس کنند هنوز پلی بین آن ها و احساساتشان وجود دارد که بتوانند به آن بازگردند، نه آن که به خیالشان احساساتشان مزخرف ترین دارایی زندگیشان شده است.

خالی ز هر چه حس و حال میشوم

گاهی  ز فکروخیال،  بیزار زخواب میشوم

 فکرت هجوم میبرد، در تب وتاب میشوم

گاهی ازخودمْ ازعشقْ ازهر چه روی زمینْ

هست بیزار و  خالی ز رنگ و آب میشوم 

گاهی دلم هوای آسمان پرستاره خلوتم کند 

 خالی ز هرچه ولبریز ازهوای ناب میشوم

#فاطمه

سی ام اردیبهشت نود و شش

ساعت 29 دقیقه بامداد

دنیای آدم بزرگ ها

یک روز صب از خواب بیدار میشوی و در حالی که شب قبلش تا دمادم صب چشمانت خیس بوده اند، احساس درد شدیدی تمام سرت را فرا گرفته است، آن وقت با خودت فکر میکنی کودک درونت تمام مدت در حال التماس بوده که بزرگ نشود و اما تو این بار هم مجبور میشوی کمی از دنیای آدم بزرگ ها برایش بگویی و یک دفعه بزرگ ترش کنی... آخرین باری که کودک درونت التماس کرد و تو به او قول  دادی که این آخرین باریست که تنها چند ماه به سنش اضافه میکنی را یادت نمی آید. اما این بار خوب یادت می ماند که تمام تلاشت را بکنی که سنش را زیاد بالا نبری... برای تویی که اعتبار آدمی را به لطافت طبع، روح و صداقت و شفافیت و زلالی کودک درونش میدانی، سخت است یک دفعه بزرگ شدن، یکهو چشم باز کردن و متوجه آن شدن که دنیای کودک درون پاسخگوی نیاز آدم بزرگ ها و خواسته هاشان نیست... سیاست میخواهد، زیرکی میخواهد و هزار صفتی که در هیچ کودکانه ای یافت نمیشود... با خود فکر میکنی شاید وقت آن باشد دست کودک درونت را بگیری و این بار محکم تراز هربار به او قول بدهی که نگذاری سنش بالاتر برود. قول بدهی به او که زلالی، شفافیت، صداقت و شادمانی را درونش نگاه داری و اجازه ندهی هیچ عاملی شادی کودکانه هایش را از او بگیرد.

تقدیر یا تغییر؟

تقدیر
تقویم انسان های عادی است
و
تغییر
 تدبیر انسان های عالی

مرا گرم کن ...

در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم.
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد.
 و خاصیت عشق این است.

کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم.
ببین عقربکهای فواره در صفحهء ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می کنند.
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام.
 بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را.

مرا گرم کن
 در این کوچه هایی که تاریک هستند

... "
 سهراب سپهری

همزاد

راستش به همزاد و این حرف ها ایمان نداشتم اما کم کم دارم باور میکنم که آدم هایی روی این 

زمین همزادت میشوند تا تو را آنقدر خوب بفهمند که در سکوتت هم معنای نگاه و حرف هایت را متوجه بشوند. نه آن که تفاوت با تو نداشته باشند که قطعا تفاوت دارند اما شباهت هایی هست که گاهی شگفت زده ات میکند. آدم ها از بودن در کنار همزادشان است که آرامش میگیرند و اعتمادبنفس چندین برابر میگیرند و حس یک زندگی تروتازه به وجودشان تزریق می شود.

شاید که آینده از آن ما

گاهی هم با خودت گمان میکنی بی مفهوم ترین روزهای زندگیت شیرین ترین روزها شده اند گاهی و تو درست زمانی که به بن بست رسیده بودی بی آن که خودت هم متوجه شده باشی فقط معتاد به امید بودی، فقط به زندگیت چنگ زدی و دست آخر همان روزها، آخ از همان روزها که اکنون به عنوان روزهای خوبت از آن یاد میکنی...اینطور هربار که باز هم ناامید شدی با خودت گمان میکنی شاید که آینده از آن ماست و ایمان می آوری که همیشه آخر داستان خوب خواهد بود اگر اکنون خوب نیست پس هنوز آخرش نیست...

دور برگردان زندگی

صبح سوار یک تاکسی شدم، به مقصد که رسید پرسیدم تا مسیر بعدی هم مسیرش میخوره یا نه و از اونجا که مسیرش بود پیاده نشدم. طرف یک چهارراه زودتر تغییر مسیر داد و منم اولش یه کم ترسیدم گفتم آقا یه چهارراه باید میرفتی جلوتر...نگو بنده خدا اشتباه کرده بود و کلی مسیر رفت تا بتونه دوربزنه. اما هیچی نگفت حتی داد نزد برخلاف خیلی آدما که وقتی اشتباهی میکنن طلبکارتم میشن. فقط عذرخواست و تا مقصد با احترام منو رسوند. داشتم با خودم فکر میکردم چقدر خوبه که آدم در برخورد با اشتباهات زندگیش همینقدر راحت و آروم باشه، گاهی اینقدر از دوربرگردونای زندگی دلگیر نشه و گاهی حتی به فال نیک بگیری یه اشتباهاتی رو بلکه هم اون اشتباه مسیر درست تری بذاره پیش پات... آرامش آدم در زندگی واقعا ذاتی نیست، اکتسابی و از درون آدمه و چقدر خوبه آدم آرامش رو تمرین کنه.