زمین از غیر ممکن پره اما تو ممکن باش...

تو از غمنومه سر ریزی من از خونِ قناری ها

به مسلخ میکشن پاتو به جرم سر به داری ها

به جرم سر به داری ها

به آواز ِ قناری های مسلخ دیده مومن باش

زمین از غیر ممکن ها پُره اما تو ممکن باش

اما تو ممکن باش

منو تو.. آبروی مونده ی باغیمو بار آور

منو تو.. باغ ِ آفت دیده ایم اما بهار آور

چنان از.. نا امیدی های هم امید می سازیم

که از یک.. شمع باور مُرده صد خورشید می سازیم

اگرچه خسته ای از حمل ِ این بغض های طولانی

حریم امن ِ موندن باش ای یار ِ دبستانی

اگرچه بغض ِ ابرای سِمِج سختو نفس گیره

بیا اشکاتو نذر ِ شونه ی من کن، نگو دیره

نگو دیره

منو تو.. آبروی مونده ی باغیمو بار آور

منو تو.. باغ ِ آفت دیده ایم اما بهار آور

چنان از.. نا امیدی های هم امید می سازیم

که از یک.. شمع باور مُرده صد خورشید می سازیم

ترانه سرا : علی اکبر یاغی تبار

دوستان حال من، شاید جدایان فردای من ...

روابطی هستند که آغاز آن‌ها و مسیرشان آنقدر زیباست که دیگر به پایانش نمی‌توانی فکر کنی، درست مثل حرکت در جنگلی پراز ابر و لطافت و خنکای هوایی دلنشین که لحظه‌اش ممکن است تو را چنان در خود گم کند که پیدا شدنت با تنها بودن یک راهنما امکان پذیر بشود...اما گاهی با خودت فکر می‌کنی مگر غیر از آن است که قرار است تهش یکی بشود دوستی خوب، رفیقی ماندگار؟ غیر از ان است که این مسیر پراز آرامش است؟ غیراز آن است که شاید یک روز جبر روزگار، یا شاید درگیری های زندگی آرامش را جور دیگری برایت تعریف کند و مثال خیلی دیگر از رفیقانت تورا از دوستان حالت جدا کند؟ پس بگذار تالذت ببری از زندگی، آنقدر که از حال خوبت سرشار بشوی  وبس...

آغاز تابستان مبارک

نمیدانم بهار چگونه تمام شد، تنها میدانم که فصل میلادم به اتمام رسید و اکنون تا بهاری دیگر چشم انتظار خواهم بود.