داشتم با خودم فکر میکردم، شعر میخواندم و رادیو ذهن شعرهای زیبا را به خاطرم می‌اورد، یکهو همین میان این قسمت از شعری درون ذهنم هی تکان تکان خورد :"اندوه بزرگیست چه باشی چه نباشی." تیتر پست قبلی را هم همینطور گذاشتم. شعر کاملش هم این است:
تـــو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی است زمانی که نبـاشی
آه از نفـس پاک تـو و صبح نشابـور
از چشـم تو و حجـره ی فیروزه تراشی
پلکـی بزن ای مخزن اسرار ، که هـربار
فیـروزه و یاقوت به آفـاق بپـاشی
ای باد سبک سار ! مـرا بگذر و بگذار
هـشدار که آرامش ما را نخـراشی !
هــرگز به تو دستم نرسد ماهِ بلندم
اندوه بزرگی است ! چه باشی ... چه نباشی
شاعـــر : علیرضا بدیع
