ترین ها ...

گاهی بیشترین آزار را آدم هایی به تو می دهند که دوستشان داشته ای، یا رفیقت بوده اند یا دوستی نزدیک که بیشترین رفاقت را با آن ها داشته ای...همین است که اضافه کردن پسوند " ترین" آنقدر گاهی در زندگی مهم میشود که اگر کسی را خواستی به"ترین"، رفیق "ترین" صدا بزنی باید مراقب باشی که همین " ترین" ها ممکن است جایی کار دستت بدهند و نقطه مقابل خوبی هاشان بایستند و هرچه واژه با پسوند " ترین" به معنای مثبت دارند را منفی کنند...بیشترین آزار، بدترین ناراحتی ها و چالش ها...باید مراقب بود آدم ها بود...باید دانست که گاهی بعضی آدم ها جنبه مهربانی را ندارند، جنبه محبت دیدن و بهترین شدن ها را ندارند...باید کمی دورتر حوالی زندگیشان به یک دوستی و معاشرت کاملا معمولی اکتفا کرد تا روزی از شنیدن جملاتی که آزاردهنده ترین میشوند شوکه نشوی...آدم ها گاهی خودشان نیستند دیگر، روزگار تغییرشان می دهد، زمانه عوضشان میکند ... باید مراقب بود که در زندگی لااقل آدم هایی "ترین"ت بشوند که ثباتشان هم به"ترین" باشد تا کمتر آزار ببینی ازشان...

معطل اعتماد و اعتقاد!

همین که معطل اعتقاد و اعتمادت نمانده بشی خودش یعنی کلی برد کرده‌ای. به گمانم نسلی باشیم که دقیقا شبیه همان جمله‌ای باشیم که مدت‌ها در فضای مجازی میچرخید که "نه به اعتقادمان اعتمادیست و نه به اعتمادمان اعتقادی." به گمانم آدم‌های قدیمی خوشبخت‌ترین آدم‌های روی زمین باشند، همان‌ها که اعتقاداتشان را باور داشتند، عمیق نمی‌شدند، همه چیز را به سوال نمی‌گرفتند. شاید به نوعی به جای بعضی رسومات مرسوم امروزی بهتر بود رسم این میشد که نیک رفتاری، نیک گفتاری، و نیک پنداری واقعا رسم ما ایرانی‌ها میشد.اینطور فکر کنم لااقل نسل بعدی در آرامش بهتری از نسل من باشند.

پ.ن: نظرات شخصی من برای خودم هست.باشد که شاید درست نباشند.

کم گیر دوست!

آن به که در این زمانه کم گیری دوست 
با اهل زمانه صحبت از دور نکوست 
آنکس که به جمگی ترا تکیه بر اوست 
چون چشم خرد باز کنی دشمنت اوست

خیام

چو رفیق نباشی تصویرگری!

کم کم به این نتیجه میرسی که نمیشود که پیش تمام آدم‌ها بلند بلند فکر کرد، نمیشود که با همه آدم‌ها خودت باشی، چرا که بیشتر آدم‌ها تصویر خوبی از تورا دوست دارند که به آن‌ها حسی را بدهد که مقبول تو هستند. واقع‌گرایانه‌ که نگاه کنی میبینی که همیشه "خودت بودن" تنها یک شعار دلنشین است که آدم‌ها از آن زیاد استفاده می‌کنند اما در واقعیت این نیست. بعضی آدم‌ها جنبه ندارند، زیادی که خودت باشی، به همان تصویرت پناه می‌برند و آن‌وقت است که تلاشت برای بیرون کشاندنشان از تصاویر تنها بیشتر فرو می‌بردشان. همین‌‌جاست که تفاوت دوست با رفیق با رهگذران زندگی مشخص می‌شود که پیش هرکدام چگونه‌ای!