بیش از این جایز ندانم!

تصمیم گیری من همیشه اینطور بوده که بر خلاف شخصیت به شدت عجولم و، بر خلاف هیجانات زیادم اما صبر و تحملم در برخورد با آدم ها، در گذشت کردن و گذر کردن ازشان از دید نه تنها خودم بلکه اطرافیان به شدت زیاد است، تا جایی که واقعا به آدم ها بیش از لیاقتشان بها دهم، اما آن روزی که صبرم لبریز بشود، آن روزی که تصمیم گیرم که بیخیال همه چیز شوم و قید آن آدم را بزنم، یک جور ناگهانی تصمیمم را میگیرم و تقریبا محال میشود که بخواهم پشت سرم را نگاه کنم و این اتفاق نه تنها آن فرد را بلکه اطرافیان را هم حیرت زده میکند. گاهی اگر از بعضی آدم ها نگذری از تو سبقت میگیرند و آن جلوتر می ایستند تا تو را زیر پایشان گذارند.