مرز باور و ناباوری آدم!

آدم ها را به جایی نرسانید که از همان ابتدای آشناییشان با آدم ها به جای سلام خداحافظی کنند، آن هم فقط به خاطر آن که از همان اول خودشان با خیال راحت رفته باشند، بدرقه را از استقبال شروع کنند تا اینطوری با خوبی و خوشی و شادی بیشتری زندگی کنند. 

پ.ن: پیشاپیش از این که هی کسی نمیگه ترسیدن بده و فلان و اینا کمال تشکر را دارم. و پیشاپیش میدونم که امید خیلی چیز خوبیه اما اینم میدونم که زیادی از هرچیزی هم آزاردهنده میشه. حتی زیادی امیدواری! ضمنا من آدم معتاد به امیدواری، نترس، و به شدت کمالگرا و ایده آل گرایی هستم.