آدم‌ها دو دسته اند...

آدم‌ها دودسته اند، دسته‌ای که دل می‌شکنند راحت و دسته‌ای که میتوانند دل بشکنند اما این کار را نمی‌کنند، دسته‌ای که مهربانند، و دسته‌ای که از مهربانی تنها اسمش را شنیده‌اند. آدم‌هایی که می‌فهمند و آدم‌هایی که خودشان را به نفهمی می‌زنند. به همین سادگی آدم‌ها در دودسته جا گرفته‌اند. دسته سومی اگر باشد، همان‌ها هستند که میان این دودسته در رفت و آمدند، می‌روند، می‌آیند و خاکستری رنگند. سفید که باشی همیشه، برگ زندگی آدم‌ها را خالی از سایه روشن گذاشته ای، سیاه مطلق که باشی، تاریکی به ارمغان آورده‌ای، همان بهتر که گاهی سفید باشی و گاهی هم سیاه را سایه روشنی کنی برای خالی نبودن عریضه...