دل دریایی روح چون کوه

وقتی دلت رو زدی به دریا و زدی به آب باید توانایی ِ شنا کردن رو هم از قبل در خودت می دیدی، وقتی تن ت رو زدی به آب، دیگه فرصت اینو نداری که فکر کنی اگه موجی بلندتر از قدت بهت زد و تو رو با خودش کشید و بُرد میتونی از دستش فرار کنی یا نه؟! وقتی عزم ت رو جزم کردی که خودتو بسپاری به آب دریا یعنی احتمال شکست و غرق شدنت رو هم از قبل پذیرفتی و خودتو برای هر اتفاقی آماده کردی...درست مثل اون کوهنوردی که عزم ش رو برای صعود به قله ی کوه جزم کرده، حالا توو این راه یا صعودش حتمی میشه، یا سقوط میکنه...ولی این اسم و اراده و شجاعتش هست که باقی می مونه... همیشه تا بوده همین بوده، یا باید دلت رو دریایی کنی و روح ت رو چون کوه استوار و حرکت کنی...یا باید برده ترس بشی و تا همیشه یه گوشه ای کز کنی تا بالاخره یکی برات تصمیم بگیره و باعث حرکتت بشه...