حسادت بی ثمر

هرکدام از ما آدم ها بالاخره یک روزی، یک جایی، یک زمانی ته دلمان به یکی حسودی کرده ایم، در بهترین حالتش همان یک بار بوده و در بدترین حالتش تبدیل به یک معضل و بیماری شده. یک جور وسواس فکری که در رفتار بعضی آدم ها هست. یک حالت مقایسه گری که در لحظه لحظه زندگی بعضی آدم ها سایه اش سنگین شده. مثل حالتی که کودکی یک عالم اسباب بازی داشته باشد، بهانه ای نداشته باشد اما تا یک اسباب بازی جدید دست دیگری میبیند، پا بر زمین کوبد و دغده اش تمام و کمال بشود همان یک سرگرمی جدید، انگار دیگر قدر داشته های خودش را نداند. گاهی آدم ها با مقایسه کردنشان همان کودک میشوند. پدرم همیشه میگوید قدر داشته هایت را بدان، خیلی بیشتر از نداشته ها، چرا که آن وقت است که آنقدر به خودت مطمئن بوده ای که نگران حالت نشوی که به آینده و گذشته فروخته باشیش. یادمان باشد که بیرون زندگی هیچکس قابل مقایسه با درون زندگی خودمان نیست و این همان چیزیست که اگر باورش داشته باشی، آن وقت میتوانی آرامشت را تضمین کنی، آنقدری که کسی نتواند آن را از تو بگیرد.