این روزهایم...

در غروبی سرد در بین آ بین شاخه های درختی  پاییزش را کم کم به دست زمستان می سپارد... حجم دلتنگی و غمگینی این روزام در لغت نمیگنجه، نمیتونم خستگیم رو با واژه و کلمه به تصویر بکشم، فقط میدونم که چنین نماند و چنان نیز نخواهد ماند... یه چیزی رو خوب توی زندگیم یاد گرفتم اونم اینه که واسه آدمی که همیشه به امید معتاده همیشه راهی هست و واسه کسی که شخصیت عجولی داره شاید صبر چاره خیلی از غم های زندگیش بشه. همین