از کائنات فهمیدم

آدم وقتی بچه تر است به بزرگسالی یک جور دیگری نگاه میکند، هرکار اشتباه بزرگترها را بزرگتر از چیزی که هست میبیند، ایراد میگیرد از این و آن، کمتر میتواند در کفش این و آن راه برود و ممکن است فضای قضاوتش هم طبق دنیایش کوچکتر شود، آدم نمیداند، نمیفهمد، یکهو چطور بزرگ میشود و همان رفتارهایی که فکرش را هم نمیکرد یکهو از خودش سر میزند. اما وقتی هم میداند گاهی انگار نخواهد بپذیرد که هرچه بیشتر در این و آن جای خوبی بدی ببیند، روزگار بیشتر به او در آینده بدی های خودش را برمیگرداند، اسمش را هرچه خواستید بگذارید، کائنات، انرژی یا هرچیز دیگر، اما باور کنید که هرچه دنیایت بزرگتر باشد، هرچه خوبی ها را بیشتر دیدی و  دیگران را کمتر به قضاوت نشستی دنیایت قشنگ تر، اعتماد بنفست بیشتر و کائنات با تو همراه تر میشود.