مهم آنست که غم به پای که رفت

هرچقدر هم که یکی برایت عزیز باشد، هرچقدر هم که یکی خاطرت را بخواهد و برایش با ارزش و عزیز باشی، باز هم دست آخر دلخوری و ناراحتی و نگرانی و آزار پیش می آید، که اصلا لازمه هر رابطه ایست و اگر نباشد چهار فصل رابطه و زیبایی هرکدامش میشوند یک فصل و تکرار آزرده ات میکند. اما مهم است که چه کسی آزارت داد، مهم است که از دست چه کسی دلخور شدی، مهم است با که دعوایت به درازا کشید و شاید صدایبت هم کمی بلندتر از حدش شد، باید یکی باشد که ارزشش را داشته باشد، باید کسی داشته باشد که قدرت را بداند، قدرش را بدانی، که ارزش لحظات غمگین زندگی را داشته باشند و در دفتر زندگیت با افتخار از غم های آن لحظاتت حرف بزنی، جوری که انگار شیرین ترین تلخی های گذران زندگیت بوده اند.