شمع افروزی بی جهت

کاش کسی نیاید تا در خرمنزار دل کسی دیگر شمع روشن کند، کاش کسی هوس نکند نوری در دل کسی بیاندازد، چراغش را دستش بگیرد، درون دل کسی رخنه کند، حالش را خوب کند، از تاریکی بیرونش بیاورد  وآن وقت بی هوا، یکهو رها کند همه چیز را...همان شمع خرمنزار را به آتش میکشاند، میسوزاند هرچه هست و نیست را ، آن وقت است که آنش افتد به جان آدمی...کاش کسی باشد که همه این ها را بداند...