در آستانه احتکار

آدم ها یک روز از حرف زدن خسته میشوند، از عرضه خود واقعیشان در ازای هیچ دیگران دست میکشند و میروند توی خودشان.بار  وبندیل میبندند و سفر میکنند به غاری عمیق درون خودشان. آدم ها خودشان را احتکار میکنند تا به وقتش بتوانند برای همان هایی که باید آنقدر حرف بزنند، آنقدر از دنیایشان بگویند که همانقدر هم ارزش واقعیشان روشن باشد...آدم ها گاهی سکوت میکنند، نه به آن خاطر که آدم های کم حرفی باشند، نه آن که غیرمعاشرتی باشند، تنها از فهمیده نشدن خسته میشوند...