دنیای فرازمینی

آدم های خیال پردازِ رویایی را دوست دارم، از همان آدم ها که اگر اکنون از آن ها بپرسی چندتا از رویاهایت را بگو بتوانند مثل ور وره جادو دهانشان را باز کنند و با شور وهیجانی بچگانه از آرزوها و رویاهای دور ودرازشان گویند... حس میکنم اینطور آدم ها هنوز پایشان کامل روی زمین نیست، تخیلاتشان هنوز هم زنده است و این یعنی کودکی درون دارند که خیلی ارتباط برقرار کردن با او برایشان سخت نیست و این یعنی دنیای زیبا داشتن از دید من.. آدم تا وقتی که کامل پایش روی زمین نباشد و هنوز رویاها و خیالات زنده ای در بین آسمان ها داشته باشد یعنی دنیایش آنقدر زمینی نشده که زشتی های زمین را ببیند و این یعنی حسی شبیه خوشبختی...