پیچک دلتنگی!

دلتنگی مثل پیچک می ماند، از دست و پا شروع میشود یکهو نهایت وجودت را دربرمیگرد، پای رفتنت را میبندد، اسیرت میکند...دلتنگی ...امان از این حس که مثل خوره به جان روحت می افتد، خودت را گم میکنی، ذهنت بسته میشود ، بال و پر خیالت چیده میشود و درون قفس می افتی...باید مراقب بود که ذهنت بلاک نشود، که ذهنت باز باقی بماند، که راه فراری بماند، که تمام گنجایش ذهنت نشود دلتنگی...دچار وسواس فکری نشوی و آنقدر جا داشته باشد ذهنت که بتوانی ساعاتی از روز اصلا استراحتش بدهی و به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکنی...باید مراقب بسته نشدن ذهن بود.