حس خفگی!

آدم ها یادشان میرود که گاهی در کنار نقش شنونده بودن، سری به نشان تایید تکان بدهند لااقل، واکنشی نشان بدهند، حرفی بزنند...بهترین ارتباط ها از ان همان هاییست که زبانت را بلد باشند، بدانند کی سکوت کنند در قبالت، کی در قبالت حرف بزنند  و کی تنها با نگاهشان به تو بفهمانند که میفهمندت...آدم ها برای فهم هم هیچ تلاشی نمیکنند وگاهی آدم گمان میکند دارد با دیوار حرف میزند، انگار داشته باشی برای خودت روضه رضوان بخوانی ... حس مزخرفیست که کسی روبرویت نشسته باشد که تنش پیش تو باشد و آنقدر حواسش پرت دیگر مسایل باشد که حس خفگی به تو دست بدهد...