رهایی .. از میان پست های قدیمی
ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻟﯽ ﮐﻪ آﺯﺍﺩﯾﺶ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﯾﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺘﻪ، ﯾﺎ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺵ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﺼﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ... ﻓﺮﻕ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﻓﮑﺎﺭﺕ ﺑﺸﻮﯼ، ﯾﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﺎ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪﺑﺎ ﻗﻄﻌﯿﺖ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﻡ ﻣﯽﺯﺩﯼ . ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﯾﮏ ﺗﺮﺱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﮐﻨﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﮐﻤﯽ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﯾﺶ ﻣﯽﺍﺭﺯﺩ. ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﻍ ﺑﺎﻝ ﻭ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺣﺲ ﺯﺍﯾﺪﺍﻟﻮﺻﻒ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩ. ﻧﺴﯿﻢ ﻟﻄﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯﻭ ﺗﻨﻔﺲ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻭﺍﺭﺳﺘﮕﯽ ﻫﺮﺁﺩﻣﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﺣﻤﺪﺷﺎﻣﻠﻮ ﺣﺮﻑ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﮐﻪ " ﭘﻨﺠﻪ ﺩﺭ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻥ. ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩﻧﺸﺎﻥ .
