یاد میگیری دنیای آدم بزرگ ها را

از یک جابه بعد یاد میگیری که هرچیز و هرکس را در ذهنت ناخودآگاه حتی قضاوت کردی، روزگار تورا در موقعیتی مشابه قرار میدهد تا آنجا که قضاوت بشوی... یاد میگیری قضاوت نکردن را... از یک جا به بعد شنونده شدن و بیشتر سکوت را تمرین میکنی... صبوری را سرلوحه زندگی قرار میدهی و سعی میکنی تنها محور زندگیت را بی توقعی و بی توقعی و بی توقعی قرار بدهی و ظاهر زندگی هیچکس را با باطن زندگیت مقایسه نکنی... از یک جا به بعد یاد میگیری اگر آدم سیاستمداری نیستی فقط سکوت کنی... از یک جا به بعد آدم یکهو بزرگ میشود، حس میکند که گاهی دلش برای دنیای بچه ها چقدر تنگ میشود گاهی...