آدم هاى ماندگار

این روزها نه به رفتن آدم ها میشود زیاد دلخوش بود و نه از رفتنشان زیاد غمگین. هر کسى در زندگى آدمى آمده تا جایى درون قلبت سکنى گزیند، یا میشود اجاره نشینى که هر لحظه اى که مهلت ماندنش سرآمد بلند میشود و از قلبت کوچ میکند به قلب دگران و یا مى ماند و آنقدرماندگار میشود که انگار گوشه اى از قلبت را با مهربانى هایش خریده است... بهاى ماندن در قلب آدمیزاد همین است دیگر، محبت ،صبورى ، عشق و اعتماد و همراهى ... که اگر باشد میتوان به بودن آن دسته از آدم ها دلخوش که کم است،  شاد بود و از داشتنشان در دل احساس جارى بودن زندگى را چونان رودخانه اى خروشان لمس کرد... باید در زندگانى هر آدمى تعدادى آدم باشد که آدم دلش امن بودنشان باشد، از بودنشان خوشحال باشد تا نبود دیگران و رفت و آمد بقیه آدم ها اصلا حس نشود...