با احساساتم

مهم است که حساس نباشى، اما مهم تر آن است که با احساس باشى، آنقدر که زندگى را حس کنى، براى چشیدن طعم لحظه لحظه اش مشتاق باشى و از خوب و بدش هراسى به دل راه ندهى...یک زندگى پراز رنگ، به دور از سیاهى هاى ناامیدى هاى روزگار... کافیست شور و اشتیاقى درونت حاکم باشد که تورا به جلو براند تا آن جا که حس راکدى مرداب جایش را به رودخانه اى خروشان و پرجنب و جوشى بدهد که هر لحظه ات را سیراب از احساس کند... حساس بودن صفت خوبى نیست اما با احساس بودن زیباترین جنبه زندگانى آدمیزادست...