عشق و اما عشق

عشق واژه ایست که براى هرکس یک جور تعریف میشود، یکی عشقش را تنها همان نیمه گمشده تعبیر میکند و یکى عشق را در تک تک لحظه ها و ثانیه هاى عمرش حس میکند، وقتى درون لبخند مادرش عشق میبیند، در آغوش پدرش گم میشود، در حرف ها و درددل هاى دوستان و رفیقانش روح و روانش را تر وتازه میکند و وقتى با خواهر یا برادرش مشورت میکند و حرف هاى یواشکى به دور از چشم مادر و پدر میزند... اما عشق به مفهوم عامش، همان نیمه گمشده، یعنى همانى که اگر صدسال هم از عمر دوست داشتنت بگذرد باز هم درون دلت همان حس تر وتازه روزهاى اول آشنایى وجود داشته باشد، عشق یعنى همراهت باشد، رفیقت باشد، همسفر زندگیت باشد، یعنى همه اطرافیان بدانند که عاشقت هست، عاشقش هستى و دنیاى دیگران هم از انرژى مثبت عشقتان نورانى شود و پراز احساس خوب شود. عشق یعنى بداند چقدر دوستش دارى، بدانى چقدر دوستت دارد و آنقدر دلت امن بودنش باشد که بدانى مراقبت هست، به قول شازده کوچولو مسوولیت مراقبت از عشقش را پذیرد و مراقب گلش باشد... عشق یعنى بدانى همیشه همه چیز بر وفق مرادتان نیست، همیشه گلت شاد و خوشحال و بدون ترس و نگرانى نیست اما به او کمک کنى تا با ترس هایش روبرو شود، نگرانى هایش را کنار بگذارد و با لبى خندان تو را همراهى کند... عشق یعنى تم آنقدر خوب باشى که طرف مقابلت قانع شود تا دست از تمام تنهایى هایش که چون عشق مقدس است بکشد... عشق به مفهوم عامش شاید همه چیز زندگى نباشد اما بخش مهمیست که اگر با همسفرى پابه پاى خودت باشد به از نبودنش هست ... احساس میکنم خوشبخت ترین دختر عالم من باشم که با همه تنهایى هایم بهترین دوستان عالم، خانواده و خواهر و برادران دنیا را دارم که میتوانم در هر حالى روى آن ها حساب کنم .