رهایش کن...

گاه باید آدم ها را رها کرد به حال خودشان، زیادی به پروپایشان نپیچید، احوالشان را نپرسید و در حقشان مهرو محبتی نکرد...آن وقت است که میگذاری کمی آزاد و رها به حال خودشان باشند، کلافه شان نمیکنی و اجازه میدهی اندکی دلتنگت شوند...گاه پرسه زدن زیاد در زندگی کسی جز دور شدنش از تو ره به جایی نمیبرد...بگذار کمی رها باشد و حسی درونش ایجاد نشود که راه فراری ندارد که اگر ماند بدانی ماندگار است و اگر نماند حسرتی به دلت نباشد که محبت کردی و محبتی اما ندیدی اصلا...