دور ز تمام عالم
گاهی حس میکنم چه دورم، از زندگی، از آدمای زندگیم...از همه آدما دورم، از همه چی دورم...حتی گاهی از خودم چقدر عقب افتادم..یهویی به همه چیز شک میکنم،میدونم خودم ،میدونم که تو این دنیا هیچی پایدار نیست، هیچ چیز قطعی نیست...هرچیزی امکان پذیر هست اما گاهی یه حس و حال عجیب تمام وجودمو میگیره. حس میکنم چقدر غریبه هستم بین این همه آدم، چقدر نمیفهممشون، چقدر فهمیده نمیشم... گاهی حس میکنم دلم میخواد دورترین نقطه کره زمین وایسم از اون بالا فقط همه چیز رو تماشا کنم، فقط تماشا کنم هیچی نگم...غرق افکار خودم باشم در حالی که دغدغه ای ندارم. گاهی تنها چیزی که بهم آرامش میده یه تنهایی عمیق و خلوت دونفره با خودم و سایم هست...اینجور تنهایی ها خودخواسته هست، حس میکنم گم شدم باید پیدا کنم خودم رو... این برگای پاییزی، نارنجی هاش بند دل آدم رو پاره میکنن، لبخند به لب آدم میاره..اینجور وقتا که میرم تو خودم حرفی نمیتونم بزنم حتی به عزیزترین هام که دوسشون دارم با تمام وجود.فقط انگار یه فاصله بخوام، یه تنهایی خودخواسته که مطمئنا وقتی ازش دست کشیدم از خجالت محبت همه عزیزانم در میای.... گاهی فقط دوری همین... عجیب میشی واسه خودتم ولی تنها چیزی که میخوای این هست که این حست درک بشه تا بتونی با آرامش بیشتر فکر کنی، تکلیفتو با خیلی چیزاروشن کنی پیدا که شدی شادتر سرحال تر برگردی بین جمع :)
پ.ن 1: مصداق من در میان جمع و دلم جای دیگرست .
پ.ن2 : قلعه تنهایی فرامرز اصلانی رو حتما گوش بدید.
پ.ن 3: پسردایی جان دیفالتش به من میگه جودی ابوت.میگه همه رفتارات منو یاد اون شخصیت کارتونی میندازه و جالبیش این هست خودمم شخصا به این شخصیت کارتونی تعلق خاطر خاصی دارم و به شدت به نظر خودمم شبیهش هستم.
