درونم جامانده

قدر آدم هایی که در زندگیت از خودشان میگذرند و میگذارند تا تو آرام بگیری را باید دانست. آنقدری که گاه آدمی با خودش گمان میکند ارزش و معرفت و قدر هر آدمی به اندازه وقتیست که برایت صرف کرد، که انگار قسمتی از دلت را از آن خودش کرد، گوشه ای از قلبت را که به هیچکس تعلق خاطری نداشت ...گاه روحت چنان با بعضی آدم هایی که تنها از خودشان، وقتشان را صرف بودن کنارت کرده اند عجین می‌شود که فرق نمیکند مدت زمان شناختت از آن ها، انگار سال هاست با آن ها بوده ای و این خودش هدیه ای گرانبهاست از طرف کسانی که مهم نیست نامشان رفیق است، دوست است ، فامیل است  یا غریبه ای که نمیشناختیش و یکهو عزیز شده و در گوشه ای از قلبت جای گرفته...به گمانم با ارزش ترین آدم ها در زندگی آن هایی نیستند که به تو هدیه های گرانبهایی بدهند، آن هایی نیستند که تظاهر به بودن و نگرانی کنند برایت ، که آن هایی هستند که توجهشان، وقتشان، روح و روانشان با تو عجین میشود و تک تک رفتارهایشان از دلشان می آید و آنقدر صادقانه و بی ریا وقت برایت صرف میکنند که گاه تنها ساعتی کنارشان بودن به مانند سالیست کنار دیگران بودن. درونت جا میگذارند خودشان را بی آن که خودشان باخبر شوند.