لال شدم

آدم ها موجودات عجیبی هستند، هرچیز ساده ای را که بدست آورند آنقدر قدرش را نمیدانند که اجازه میدهند راحت از دستشان برود... بعد آنقدر درگیر چیزهای سخت میشوند که یک روز برمیگردند عقب و قربان صدقه همان راحت بدست آمده ها میروند. گاه با خودم فکر میکنم صداقت و مهربانی و سادگی آدم ها از همان چیزهاییست که در وجود هرکسی باشد، او را پیچیده نمیکند و همین به نظر، آن آدم را پیچیده جلوه نمیدهد و این باعث میشود خیلی آدم ها قدر کسی که این گونه هست را خوب ندانند. کاش گاهی آدم ها را خوب نگاه کنیم، خوب ببینیم، شاید خسته شان کنیم، لالشان کنیم و دیگر هیچ وقت آن آدم قبلی را ندیدیم. فرصت بدیم و بگذاریم آدم ها خودشان بمانند و نه با دنیایی از تغییر بخواهند از خودشان بودن عذاب بکشند.