فرار از کلیشه های مسموم

آدم ها قدر چیزهایی که دم دستشان هست را نمیدانند. آدم ها قدر آدم هایی که همیشه در دسترسشان هست را هم نمیدانند. انگار تشنه کسانی باشند که نیستند، که برای بودنشان منتی دارند سرشان...قانون روابط مسموم است به گمانم این ها...وگرنه مگر میشود آدمی را دوست داشته باشی و دلتان نخواهد که در دسترس هم باشید؟ مگر میشود آدمی برایت عزیز باشد و برای وقت گذاشتن برایش در روز حتی ربع ساعت وقت آزاد پیدا نکنی؟ گاه آدم چنان درگیر میشود که فراموش میکند که همین دم دست بودن ها را یک روز اگر نداشته باشد ناآرام میشود در زندگی...مثل شنیدن صدای مادربزرگ پیر و مریضت می ماند که اگر نشنوی یک عمرم ممکن است حسرتش را بخوری...قدر آدم هایی که همیشه در دسترس هستند، که وقت میگذارند، که بخشی از وجودشان را به ما هدیه میدهند را بدانیم.