در انتظار آدمی درست

آدمی نمیداند رفتارهای نادرستش چقدر میتواند دیگری را آزار دهد...آدمی گاه ناخواسته یا خواسته با خودخواهی ناصوابش دیگران را بازی می‌دهد، بی آن که بداند حرف هایش، رفتارش چقدر میتواند یکی را تا لب پرتگاه زندگیش ببرد...آدم ها گاه برای ملاحظگی و خودشیفتگی خودشان دلایل متعددی دارند اما این ما هستیم که نباید دچار بشویم، دچار و درگیر آدم هایی که خود واقعی ما برای آن ها کافی نیست، آدم هایی که جانمان را می مکند، آن هایی که اعتمادشان به ما همان اعتماد متقابل ما به آن ها نیست، آنقدر درگیر خودشان و زندگیشان هستند که اصلا نمی فهمند، نمیبینند دیگران را...لزومی ندارد آدم در زندگی درگیر آدم هایی بشود که درکی از احساس و حضور او ندارند، که وقت تلف کردن است وقتی تو میتوانی همان وقت را صرف کسانی کنی که دوستت دارند، عاشقت هستند و برای باتو بودن حاضر به هزار جابجایی در برنامه زندگیشان هستند. آدم میتواند با کسانی وقت بگذراند که در زندگیشان برای کوچه کوچه بلد شدنشان قسمتی از قلب و وجود خودشان را در دل طرف مقابلشان گرو میگذارند تا هیچ وقت فراموش نشود مهربانیشان ، صفایشان ...آدم هایی که وقتی در کوچه پس کوچه های دلتنگیت گم شدی، دستت را بگیرند و بیرونت بکشند از عمق احساساتت و به یادت آورند که دلتنگی ات هم دوست داشتنیست ...آدمی گاه لازم است بداند که روی این زمین آدم هایی هستند که آغوششان امن است، تکیه گاه اند و همان ها کافی اند تا آدمی دل ندهد به آن هایی که قدر روح و احساس و صداقت و سادگی و بی ریایی اش را نمی دانند.