غرور آدم ها را حفظ کنیم

بی هوا سرمان زیر نیاندازیم  وپابرهنه راهی زندگی این و آن شویم. مثل سفر کردن می ماند، که اگر برنامه نداشته باشی، مسلط نباشی به مسیر و از قبل برنامه اش را خوب نچیده باشی، بین راه کلافه میشوی، کم می آوری و سفرت انگار آنطور که باید به تو خوش نمیگذرد...برای رفتنمان به زندگی آدم ها، برای ترک کردن آدم ها دلیل داشته باشیم. آدم ها عزت نفس و غرورشان را از سرکوچه خیابان گیرنیاورده اند که با یک رفتار نابجای ما از دستش بدهند...این یکهویی آمدن ها، یکهویی و بی دلیل رفتن هاست که به آدم ها در زندگی آسیب میزند، مات و مبهوتشان میکند...یاد بگیریم که هر آمدنی یک رفتن دارد و هیچس همیشگی نیست، اما در کنارش این راه یاد بگیریم که آدم ها را در خماری نگذاریم و توضیح بدهیم تا غرور کسی را خدشه دار نکنیم.