تاریکحانه ذهن

آدم ها هیچ گاه در تاریکخانه ذهن نمی میرند که زنده ترین همانجا می مانند. گاه آدم فقط یاد میگیرد با نبودن ها چطور کنار بیاید ، چطور به خاطراتش با آدم ها دست نزند و بدون حضور آن ها فقط زندگیش را بسازد.. گاه دلت هوای آدم هایی را میکند که سال های پیش یا همین چندوقت پیش برایت آنقدر عزیز بودند که هرکاری میکردی برایشان ... اما از یک جایی به بعد آدمی آب در هاون هیچکس نمی کوبد وقتی میبیند که آدم ها دلشان نمیخواهد با او معاشرت کنند، وقتی میبیند محبت های بی چشمداشت و بی توقعش جور دیگری برداشت میشود... هیچ آدمی درون ذهن نمی میرد اما گاه آنقدر بی اهمیتی در زندگی یکی دیگر که در ذهن او کمرنگ ترین عالم هستی. بهتر است حضورت نباشد تا شاید به همان اندازه کمرنگ هم که شده در ذهن زنده بمانی...