قانع باش کمی!

آدمیزاد هیچ گاه قانع نیست. همیشه حسرتی از نداشته هایش درون دلش هست. همیشه رنج هایی از داشته ها و نداشته هایش کشیده که گاه خواسته و ناخواسته در دام مقایسه با دیگران می اندازدش و دورش میکند از عده ای که حس میکند همدرد او نیستند. این میان امان از آن وقتی که در دسته آدم های کمالگرا هم جای بگیری که گاه پیش می آید که به جای لذت بردن از مسیر، آنقدر غرق هدف میشوی که یادت میرود از طبیعت مسیر هم لذت ببری. در زندگی همیشه چیزی هست، مقصدی هست، مقصدی برای تمام شدن و مقصدی برای رسیدن در ایستگاه بعدی! و زندگی آنقدر ایستگاه های مختلف آن دیدنیست، بین هردو ایستگاهش گاه بسیار و گاه اندک جاذبه ای برای دیدن هست که کاش یادمان نرود و نگاه بیاندازیم.